Trzy córki

Była sobie raz kobietka, która miała trzy córki. Pracowała w dzień i w nocy, byle je wszystkie nakarmić i przyodziać porządnie.

Wyrosły trzy dziewczynki zwinne jak jaskółki, a śliczne  niby księżyc w pełni. Jedna po drugiej powychodziły za mąż i odjechały. Matka została sama.

Minęło kilka lat. Stara matka ciężko zachorowała, a nikogo przy niej nie było, tylko przyjaciółka, ruda wiewióreczka, zaglądała do niej przez okno. Więc staruszka poprosiła wiewiórkę: 

- Powiedz córką, moja miła, żeby co prędzej do mnie przyjechały, bo jestem bardzo chora i samotna.

- Oj - westchnęła najstarsza córka, kiedy wiewiórka powiedziała jej smutną nowinę - oj! Chętnie bym pojechała do matki, ale widzisz, że jestem zajęta. Muszę najpierw wyczyścić te dwie mosiężne misy.

- Musisz wyczyścić dwie misy? - rozgniewała się wiewiórka.

- Nie chcesz od nich odejść do matki? kiedy tak, to już nigdy z nimi się nie rozłączysz.

Misy nagle skoczyły ze stołu, chwyciły najstarszą córkę jedna od przodu, a druga od tyłu i przewróciły ją na ziemię. Najstarsza córka zmieniła się w żółwia.

Wiewiórka zastukała do drugiej córki: 

- Oj - odpowiedziała córka - pojechałabym do matki natychmiast, ale widzisz, ile mam roboty. Muszę te wszystkie pasma wełny utkać na jutrzejszy jarmark. Pojadę później.

- Kiedy tak, to będziesz tkała i tkała przez całe życie - odpowiedziała wiewiórka.

Druga córka zamieniła się w pająka. 

Najmłodsza właśnie miesiła ciasto, kiedy wiewiórka do niej zastukała i powiedziała:

- Twoja matka cię woła, bo jest bardzo chora i samotna.

Córka nie odpowiedziała ani słowa, nie obejrzała się nawet na ciasto ani nie obtarła rąk, tylko tak jak stała, pobiegła do swojej chorej matki przez góry i lasy.

- Będziesz zawsze ludziom przynosiła słodycz i wesele, moje dobre, drogie dziecko - powiedziała wiewiórka. Ludzie będą cię kochali i zaopiekują się tobą, twoimi dziećmi, wnukami i prawnukami.

Tak się stało. Trzecia córka żyła jeszcze długo z matką staruszką, która wróciła do zdrowia przy troskliwej córce. a kiedy matka umarła i dobra córka z kolei się zastarzała, to wcale nie umarła, tylko zamieniła się w złotą pszczołę. 

Przez całe lat pszczoła zbiera miód, a ja łapki są zawsze w słodkim cieście. Za to zimą, kiedy dookoła mróz i śnieg, pszczoła śpi sobie spokojnie w ciepłym ulu, a gdy się obudzi - je słodki miód i cukier.

Bajka tatarska:))