Lanuszka

Lanuszka
Lanuszka

niedziela, 29 lipca 2012

Maria Urocza Długowarkocza i Iwanuszka

W królestwie położonym na bagnistej północy panowali car i carowa. Mieli córkę jedynaczkę, zwaną Marią uroczą Długowrkoczą. Żyli szczęśliwie i panowali sprawiedliwie. 
Na ich kraj spadło jednak wielkie nieszczęście. Z bagien przepastnych, z błot ciemnych i plugawych wynurzył się smok dziewięciogłowy, a wraz z nim dwa małe smoczątka: jedno o trzech głowach, a drugie o sześciu.
Smok nadleciał nad stolicę, usiadł na kopułach carskiego pałacu, pazurami przebił w nich dziury i zaryczał:
- Słuchajcie nędznicy! Jeśli zechcę, całe wsze królestwo spalę na popiół, lasy wykarczuję, wodę zatruję, a ludzi wygnam na poniewierkę. jeśli chcecie kraj ocalić, musicie karmić mnie i moich synów. Co tydzień na Głodowej Górze macie mi składać w ofierze szesnastoletnią dziewczynę!
Zapłakał car z carową, zadrżał w szlochu cały naród, ale nie było wyjścia. Nikt nie śmiał do walki ze smokiem stanąć. Od tej pory co tydzień wyznaczano jedną pannę, przykuwano ją łańcuchem do uschniętego dębu na szczycie Głodowej Góry, a o zmroku przylatywały smoki i pożerały biedaczkę do ostatniej kosteczki.





Na przedmieściu carowej stalicy żyła Babuszka-Słbuszka. Miała on wnuczka, ukochanego Iwanuszkę. Iwanuszka służył na carskim dworze, na łąkach trawę kosił i konie zaganiał. Kochał się bez pamięci w Marii Uroczej Długowarkoczej, ale jako chłopski syn nawet i myśleć o takiej miłości nie mógł, nawet spojrzeć otwarcie na carównę nie śmiał.
Aż tu nagle pewnego dnia gruchnęła wieść, że teraz przyszła kolej na carównę Marię. ją to na szczyt Głodowej góry przywiodą smokom na pożarcie i łańcuchem do suchego dębu przykują.
Car włosy z głowy rwał, carowa padł bez zmysłów, popi modły za duszę carów rozpoczęli, a cała stolica zawodziła do wtóru cerkiewnych dzwonów.
Iwanuszka postanowił carównę uratować albo życie swoje za nią oddać.
- Uszykuj mi, babciu, koszulę czystą. albo smoka pokonam, albo zginę w obronie tej, którą kocham - powiedział i poszedł osełką kosę naostrzyć, bo innej broni nie miał.
Zapłakała Babuszka-Słabuszka w strasznej trwodze o wnuczka. Uprała mu lnianą koszul. Poszła nad strumyk, narwał gruby pęk pokrzyw i siadła do krosien. całą noc tkała, aż utkała z pokrzyw długi kabat. 
- Będzie cię chciał smok w paszczę schwycić, język sobie poparzy - powiedziała, wkładając mu kabat na koszulę.
Babuszka-Słabuszk i Iwanuszka ucałowali się, znak krzyża sobie na czołach uczynili, zasiedli na chwilę przed drogą, aby złe moce krok w krok za Iwanuszką nie dreptały. Wreszcie młodzieniec chwycił kosę i poszedł raźno ku Głodowej Górze.


Gdy dotarł na miejsce, ujrzał Marię Uroczą Długowarkoczą do suchego dębu przykutą łańcuchem. Chwycił kosę i łańcuch żelazny przeciął jak suchą trawę.
- Po co przyszedłeś, szalony chłopaku? Mnie śmierć pisana , za lud rosyjski krew swoją muszę oddać, ty ratuj się, nie giń niepotrzebnie. - Poprosiła chłopca carówna, ale Iwanuszka ukląkł przed nią.
- Miłuję cię, Mario Urocza Długowarkocza. ponieważ nie mogę twym mężem zostać, pozwól mi chociaż zginąć w twojej obronie - powiedział. 
W tej chwili zaszumiało w powietrzu, zaświstały nietoperzowe skrzydła, zachrzęściły łuski na smoczym ogonie. Na Głodowej Górze wylądował trzygłowy syn smoka.
- Ho, ho, ho! Teraz już nie jedną dziewczynę, ale parkę nam dali na kolację. - zaśmiał się potwór i wyciągnął ku nim trzy straszliwe paszcze.
Wtedy Iwanuszek machnął kosą i nim smoczysko zrozumiało, co się dzieje, leżało martwe. Iwanuszka odciął języki z trzech paszcz, ścięta kosą głowy położył pod kamieniem, a cielsko smoka nogą zepchnął w przepaść. 
- Muszę zasnąć na chwilę, takim wyczerpany walką - wyznał carównie Iwanuszka, ułożył się na ziemię, głowę oparł na jej kolanach i zapadł w twardy sen.
Tymczasem z czarnej chmury wynurzył się drugi syn smoka, sześciogłowy potwór. Carówna zaczęła wołać:
- Obudź się, Iwanuszka, śmierć nadchodzi!
Zerwał się chłopak, a tu sześć paszcz nad nim się nachyla. machnął kosą - dwie ściął, machnął kolejny raz kolejne dwie potoczyły się w trawę. Ale dwie ostatni ogniem zioną, kłami błyskają, po Iwanuszkę wyciąga się długa szyja.
Widząc to Maria Urocz Długowarkocza zaczęła swym długim warkoczem jak batem siec smoka. maszkara zwróciła się ku niej, a wtedy Iwanuszka ściął pozostałe głowy. Ukrył je pod kamieniem, języki z nich wyciął i do torby schował. Cielsko smoka zepchnął w przepaść i legł na ziemi, walką wyczerpany. Carówna własną chustą krew smoczą i pot z czoła mu otarła. Aż tu ryk straszliwy się rozległ i z ciemności wynurzył się smok dziewięciogłowy.
- Wstawaj, Iwanuszka! największy potwór po nas przyszedł - zakrzyknęła carówna.
Ale chłopak spał. smok był coraz bliżej, głodne paszcze wyciągał, trochę tylko zdziwiony, że jego dzieci nie napoczęły jeszcze smakowitej zdobyczy.
- Wstawaj, Iwanuszka! Ty syn ziemi ruskiej. Jeśli pora ci umierać, śmierci musisz wyjść naprzeciw! - wołała Maria Urocza Długowarkocza.
Ocknął się Iwanuszka, na równe nogi wstał i kosę w obronie carówny nastawił. Rozpoczęła się bitw. Potwór myślał, że oto z chłopakiem będzie mieć tylko igraszkę, ale kiedy mu dwie głowy obcięte kosą spadły w piach, pojął, że tu o życie chodzi. I z wściekłym rykiem runął na chłopaka. ale choć ział ogniem, kurzył czarnym dymem, następne głowy do kosy tracił. smokowi udało się w końcu złapać w paszę młodego bohatera. Ale zaraz zaryczał przeraźliwie i wypluł chłopaka, bo jęzor i podniebienie poparzył sobie o kabat z pokrzyw utkany. Wtedy Iwanuszka ściął mu ostatnią głowę kosą. Wyciął z nich języki, schował do torby, a sam bez czucia padł na ziemię. 


Maria Urocza Długowarkocza padła przy nim na kolana. Złoty pierścień z palca zdjęła i na serdeczny palec nie przytomnemu chłopakowi włożyła. 
- Iwanuszka, tyś lud ruski wybawił od zguby, mnie życie uratował. Bądź moim rodzicom jako syn, a mnie jako mąż - zawołała.
Tak się jednak zdarzyło, że na szczyt Głodowej Góry wybrał się, trawiny ciekawością, carski woziwoda. Liczył na to, że jak smoki już zjedzą carównę, to może lada jaki po niej klejnot zostanie, diadem z głowy albo złote bransolety z rąk. Wdrapał się woziwoda na szczyt i ujrzał że carówna żyje, smocze ścierwo leży nieopodal, a stos ściętych głów smoczych jeszcze na wyciągnięcie ręki.
Woziwoda podbiegł co carówny, na śpiącego Iwanuszkę nawet nie spojrzał, myśląc, że nieżywy leży. do beczki, która na plecach nosił, powkładał smocze łby. A Marię Uroczą Długowarkoczą złapał za warkocz, wyjął nóż zza pasa i zagroził:
- Albo powiesz carowi, że to ja cię uratowałem i smoki zabiłem, albo cię tu nożem pchnę. albo zostaniesz moją żoną, albo zginiesz tu, obok smoczego trupa.
Przerażona Mari urocza Długowarkocza zgodziła się, nie tyle ze strachu o życie, ale z obawy, że jeśli odrzuci zaloty nieznajomego, on w zemście dobije śpiącego Iwanuszkę. 
Zawiózł woziwoda Marię Uroczą Długowarkoczą na dwór cara. A na podłogę przed carskim tronem wysypał z beczki osiemnaście odciętych smoczych głów.
- Najjaśniejszy carze! Oto kłania się tobie ten, co swego życia ani krwi nie szczędził, by twą córkę ratować i kraj zbawić - powiedział fałszywie. 
- Synu, tobie kraj, wszystko zawdzięcza! - zakrzyknął car.
Zaraz kazał mianować woziwodę szlachcicem, potem nadał mu tytuł szambelana, wreszcie nakazał przygotować do weseliska. 
Maria Urocza Długowarkocza nic nie mówiła, tylko łzy połykała, bała się bowiem, że okrutny i chciwy woziwoda gotów ją przybić nożem albo wrócić na Głodową górę i tam ukrzywdzić śpiącego Iwanuszkę.
Tymczasem kucharze piekli woły, a krawcy brali miarę, by dla młodej pary uszyć ślubne stroje, wyszywane złotem i srebrem, a u dołu ozdobione zieloną, smoczą łuską.  


Po trzech dniach obudził się Iwanuszka. Rozejrzał się po Głodowej Górze: carówny nie ma, smoka nie ma, głów obciętych też nie widać. Pomacał torbę: języki smocze na miejscu są! Wziął Iwanuszka kosę, powrócił do Babuszk-Słabuszki. Nacieszyli się sobą, naściskali. Babuszka-Słabuszka przygotowała mu gorącą kąpiel, upiekła kołacz, zaparzyła herbaty.
- Powiadają, że jutro carówna Maria wychodzi za mąż jej wybrańcem jest ten woziwoda, co smoki trzy pokonał i głowy im obciął - powiedziała chłopcu.
Iwanuszka poprosił ją o upranie białej koszuli i wystaranie się o jakieś buty, bo wstyd na wesele do car boso iść. Babuszka-Słabuszka wygrzebała z dna skrzyni ostatni rubel srebrny i kupiła wnukowi czerwone buty z cholewami. 
Wieczorem piękni odziany Iwanuszka poszedł do carskiego pałacu na wesele. Ślubu jeszcze w cerkwi nie było, ale starym ruskim zwyczajem pan młody i panna młoda przed ceremonią częstowali służbę gorzałką, żeby potem głośno i szczerze wznosiła przed cerkwią okrzyki na cześć młodej pary.
Poszedł Iwanuszk i widzi; carówna łzy połyka, twarz bladą w welon ślubny chowa a woziwoda wystrojony w paradne szaty chodzi wśród służby, gorzałki w dzbany dolewa i chełpi się:
- A co, może ja gorszy od cara? A co? Może ja nie będę teraz wami rządził? Kłaniajcie się mi nisko, to dobry dla was będę!
Iwanuszka wziął gliniany kubek, kazał sobie miodu do niego nalać i do środka wrzucił pierścień, który mu Maria Urocza Długowarkocza na szczycie Głodowej Góry na palec włożyła. Przywołał Iwanuszka służącą i powiedział:
- Nieś ten pucharek carównie Marii i niech za zdrowie tego, który jej życie uratował, do dna go wychyli!
Służąca zaniosła kubek carównie, szepnęła jej intencję. Gdy dziewczyna wychyliła kubek, na jego dnie zalśnił pierścień złoty.
- Ojcze, matko! Nie ten mi życie uratował i naród ruski ocalił, który się tu między wami chełpi. Innego macie bohatera. Ten mi jest pisany, komu na Głodowej Górze dałam pierścień złoty i kto teraz jest pośród gości! - zawołała.
Iwanuszka wystąpił na środek sali i pokłonił się najpierw carowi i carowej, a potem carównie. Goście zamilkli zdziwieni, nie wiedząc, czy prawdę im carówna powiada.
- Ach, ty psie przybłędo! Kto zabił smoka, ten jego głowy do pałacu przyniósł - zaczął krzyczeć woziwoda.
- Zabiłeś ty smoki? łby im odrąbałeś? - spytał szyderczo Iwanuszka. - Powiedz więc czego w nich brakuje?
- Niczego nie brakuje - chełpił się woziwoda, ale już jakby trochę mniej pewnie.
- A jęzory w nich są? - spytał Iwanuszka.
Car nakazał przynieść wszystkie osiemnaście głów smoczych. Rycerze głowy wnieśli, pootwierali paszcze. Ani jednego jęzora!! Wtedy Iwauszka wydobył z torby osiemnaście odciętych smoczych języków i rzucił je pod nogi woziwody.
- a oto moja chusta, którą Iwanuszka pot i krew z czoła starł - zawołała Maria Urocza Długowarkocza i chustą nakryła głowę Iwanuszki.
Car wpadł w gniew. Kazał natychmiast złapać woziwodę, wychłostać go rózgami i wygnać z państwa na cztery wiatry. I jeszcze tego samego wieczoru Iwanuszka poślubił Marię Uroczą Długowarkoczą, i żyli potem razem  długo i szczęśliwie.
na ich weselu miód lał się strumieniami, a stąd to wiem, że i ja tam siedziałem, miód popijałem i opowieści tej od samego cara Iwanuszki wysłuchałem.


Bajka rosyjska:))

sobota, 28 lipca 2012

Alonuszka i Iwanuszka


Żyło sobie dwoje staruszków. Wiele nie posiadali, tylko chatkę ubogą i kawałeczek łąki, a jedyną ich pociechą była dwójka dzieci: córeczka Alonuszkai synek Iwanuszka. Malec był psotny, na nauki rodziców nie zważał. Za to Alonuszka, starsza i poważniejsza, wszystkiego słuchała, wszystko zapamiętywała, zawsze ostrożna i rozumna. Pewnego razu staruszkowie pomarli i dzieci zostały na świecie samiuteńkie. Ruszyła Alonuszka szukać pracy dla siebie i opieki nad braciszkiem. Ruszyła w świat, ale jak tu wiedzieć, gdzie  ten świat jest, jaki on wielki i czy daleko iść trzeba? zawiązała węzełek na kijaszku, wzięła braciszka za rękę i poszli oboje drogą pomiędzy złotymi pszennymi łanami, przez łąki świerszczami dzwoniące, obok brzezinek srebrno-zielonych.
Szli cały dzień, aż braciszkowi zachciało się pić. 
- Siostrzyczko, pić mi się chce, poratuj - zapłakał Iwanuszka 
- Wytrzymaj, kochany, przed wieczorem dojdziemy do wioski, tam się ze studni napijesz - odpowiedziała Alonuszka.
Poszli dalej, ale do studni wciąż kawał drogi, słońce niemiłosiernie pali, pot na grzbiet i czoło wyciska. Nie sposób wytrzymać. raptem zobaczyli na drodze głęboki odcisk krowiego kopyta, a w nim woda stała, jak w kałuży.
- Alonuszka, łyknę ja wody, bo dalej nie zdołam iść - ucieszył się chłopczyk.
- Oj, nie pij, braciszku miły, bo zaraz się w cielaczka zamienisz - ostrzegła go Alonuszka, pamiętając nauki rodziców, by się nie dać zwieść pokusie, która ni z tego, ni z owego pod rękę w chodzi.
poszli dalej, ale studnia wciąż daleko, słońce bezlitośnie świeci, pot oczy zalewa. Patrzą oboje, a tu na samym środku drogi wyraźnie odciśnięte końskie kopyto. A w nim woda stoi.
- Siostrzyczko najmilsza, daj mi się napić choć łyczek, choć wargi umoczyć!
- Zosaw, Iwanuszka, bo się w źrebaka zamienisz - upomniała malca mądra siostrzyczka.
Wzięła go mocniej za rękę i pociągnęła dalej. 
Znów szli długo. Studni i wioski ani śladu, słońce zniżyło się ku zachodowi i prosto w oczy zaświeciło. Pragnienie dokuczyło dzieciom jeszcze mocniej. nagle patrzą, a na drodze odciśnięty równiutko ślad koziego kopyta, a w nim woda błękitna stoi.
- siostrzyczko, z sił całkiem opadłem, iść dalej nie mogę! Daj się napić wody! - zapłakał Iwanuszka.
- Nie pij, braciszku, nie podchodź, bo się w koziołka zamienisz - ostrzegła Alonuszka, ale było już za późno.
Malec wyrwał rączkę z jej dłoni, podbiegł, napił się wody z odcisku koziego kopytka i natychmiast zamienił się w koziołka.
Zapłakała Alonuszka rzewnymi łzami, że nie upilnowała braciszka. Siadła na skraju drogi i załamała ręce. W wokół niej skakał biały koziołek, próbując polizać jej policzki i po swojemu pocieszyć. 



Dziewczyna płakała aż do wieczora. Trzeba trafu, przejeżdżał tam tędy młody kupiec. Ujrzał cudną z koziołkiem, zatrzymał się i spytał.
- Czemu płaczesz, pięknolice dziewczę? Ukrzywdził cię kto, czy żal jakowyś twą duszę ściska?
Alonuszka opowiedziała mu o swoim nieszczęściu, o tym, że miała rodziców, ale pomarli, miała braciszka, ale zmienił się o to w koziołka i już sama jedna na świecie została. Ulitował się kupiec i sam ukradkiem łzę na policzku roztarł. 
- Zostań moją żoną - oświadczył się Alonuszce. - Biedy nie zaznasz, atłasowe suknie ci kupię, złotem szyje twą przyozdobię. a i twemu braciszkowi-koziołeczkowi krzywdy zrobić nie dam. gdziekolwiek pójdziesz, on zawsze za tobą podąży i z tobą zostanie - obiecał kupiec.
Alonuszka pomyślała, pomyślała, wreszcie zgodziła się i za mąż wydała się za kupca. Koziołeczka zabrali ze sobą, weselisko piękne uszykowali, a potem żyli sobie we troje.
Powiedzieć by można, żyli całkiem szczęśliwie, gdy nie to, że z koziołka nikt czaru złego nie potrafił zdjąć. Toteż Iwanuszka jako koziołek jadł, pił i przebywał zawsze tam, gdzie jego siostrzyczka i jej mąż.
ale sielanka nie trwała długo. pewnego razu, gdy kupiec udał się w daleką zamorską podróż z towarami, do domu zajrzała Jędza-Utopica. Stanęła przed oknem kupieckiego pałacyku i zaczęła wabić Alonuszkę:
- Pójdź, dziecko drogie, zaprowadzę cię nad rzekę, tam twój mąż korabiem przybija i piękne towary na brzeg zaraz wyładuje...
Cóż, stęskniona za mężem Alonuszka usłuchała jędzy-Utopicy i poszła za nią. gdy przyszła nad rzekę, po korabiu męża nie było ani śladu, za to jędza błyskawicznie zarzuciła Alonuszce na szyję powróz uwiązany do kamienia młyńskiego i wrzuciła ją do rzeki. a sama, za pomocą czarów, przemieniła się w piękną Alonuszkę, przywdziała jej suknię, jej korale i pierścienie, włosy uczesała tak samo jak ona i  przykryła je haftowaną chustką Alonuszki. i tak uszykowana poszła do domu kupca, myśląc, że nikt nie widział jej zbrodni. Ale myliła się, bo wszystko zobaczył koziołek, który ukradkiem poszedł za nią nad rzekę.
Domownicy nie poznali się na zmianie. Wrócił z wyprawy kupiec i też niczego nie dostrzegł. Tylko koziołek był zmarkotniały, przestał jeść, przestał pić, główkę z różkami zwieszał aż do ziemi. Co rano biegał nad rzekę, by tam meczeć dziwną piosenkę:

Alonuszko, siostrzyczko miła,
Gdzie cię wiedźma zła ukryła?
Pod ziemię i bystrą wodę
Wrzucono twe życie młode. 

Kupiec po powrocie do domu nie domyślił się, po co koziołek chodzi nad rzekę i meczy sobie dziwne piosenki, ale wredna Jędza domyśliła się wszystkiego. i postanowiła koziołka zabić. 

Poszła wprost do kupca i powiedziała:
- zarżnij tego koziołka, mężu miły, bo mi się znudził, a swoim meczeniem wprowadza płaczliwy nastrój w naszym domu - poprosiła.
Kupcowi żal było koziołka, bo przywiązał się do niego, ale jędza przemieniana w Alonuszkę codziennie przychodziła do niego rano, w południe i wieczorem i szeptała do ucha:
- Zarznij koziołka! Po co nam ten koziołek?
Wreszcie kupiec ustąpił, bo nie chciał się sprzeciwiać żonie. ledwie się zgodził, a Jędza przemieniona w Alonuszkę popędziła do kuchni. nakazała służbie nalać wody do wielkiego kotła, rozpalić pod nim ogień i naostrzyć nóż i tasak.
Domyślił się koziołeczek, że Jędza na jego życie dybie. Pognał nad rzekę i nad Brzegiem samym, w ty miejscu gdzie jędza zepchnęła do wody Alonuszkę, swym koźlim głosem wymęczał piosenkę:

Alonuszko, siostrzyczko miła,
Gdzie cię wiedźma zła ukryła?
Jędza ostrzy na mnie nóż,
Widzę, że mój koniec już.
Pod kotłami węgle skwierczą,
Zaraz, siostro, mnie uśmiercą!

a spod wody, z zielonej głębi, wśród szmerów fal i szelestu sitowia, dobył się tęskny, smutny głos Alonuszki: 

Iwanuszka, słyszysz mnie?
Kamień trzyma mnie przy dnie.
Trawy ręce zaplątały,
Nogi pisaki zasypały.
Moją rozpacz i mój żal 
Skrył zielony całun fal. 

Tymczasem Jędza szukała wszędzie koziołeczka, ale znaleźć go nie mogła. Nie było go w obórce, ani w stajence, ani w kuchni, ani w izbach mieszkalnych. Jędza się zdenerwowała, wezwała sługi i kazała im koziołeczka znaleźć, wziąć na postronek i zaprowadzić do kuchni. Rozbiegli się słudzy w poszukiwani białego koziołka. Długo szukali, wreszcie jeden z nich wypatrzył go nad wodą. Podkradł się tam i posłuchał, jak koziołek żali się i wypłakuje w rzeczne odmęty: 
Alonuszko, siostrzyczko miła,
Gdzie cię wiedźma zła ukryła?
Jędza ostrzy na mnie nóż,
Widzę, że mój koniec już.
Pod kotłami węgle skwierczą,
Zaraz, siostro, mnie uśmiercą! 

zdziwił się sługa, ale posłuchał jeszcze trochę i włosy zjeżyły mu się na głowie. oto spod wody usłyszał tęskny i smutny głos, który beż wątpienia należał do żony jego pana, kupca. a pieśń dobywająca się spad fal brzmiała tak: 

Iwanuszka, słyszysz mnie?
Kamień trzyma mnie przy dnie.
Trawy ręce zaplątały,
Nogi pisaki zasypały.
Moją rozpacz i mój żal 
Skrył zielony całun fal. 

Sługa nie czekał dłużej. natychmiast popędził z powrotem do domu.
- Znalazłeś koziołka? - zaczepiła go Jędza.
- A gdzieżby tam, przepadł gdzieś, śladu po nim nie ma - zawołał sługa i pobiegł w te pędy do kupca. 

Kupiec nie mógł uwierzyć. Rozkazał słudze, by zaprowadził go na miejsce. obaj u kryli się w krzakach tuż nad brzegiem rzeki. Nie czekali długo. nad brzegiem pojawił się koziołek i płaczliwym tonem zaczął śpiewać: 

Alonuszko, siostrzyczko miła,
Gdzie cię wiedźma zła ukryła?
Jędza ostrzy na mnie nóż,
Widzę, że mój koniec już.
Pod kotłami węgle skwierczą,
Zaraz, siostro, mnie uśmiercą!

Nagle, ku przerażeniu kupca , spod wody dał się słyszeć głos Alonuszki. Głos tak tęskny i smutny, że i kupcowi, i słudze łzy same napłynęły do oczu. głos spod wody śpiewał tak: 

Iwanuszka, słyszysz mnie?
Kamień trzyma mnie przy dnie.
Trawy ręce zaplątały,
Nogi pisaki zasypały.
Moją rozpacz i mój żal 
Skrył zielony całun fal.
Ginę ja i giniesz ty,
Koniec nas napotkał zły...

Na dźwięk tego głosu kupiec poderwał się i rzucił ku zielonej toni rzeki. jednak nie mógł wypatrzyć swojej ukochanej. zrozumiał teraz, dlaczego ostatnimi czasy jego piękna żona wydawała mu się jakaś dziwna, obca...
- Dawać łodzie! zapuszczać jedwabne sieci! Niech wyciągną tę, która tu cierpi pod wodą! - zawołał kupiec.
zbiegli się rybacy, zbiegli się ludzie ze wsi. Spuszczono na wodę łodzie, zarzucono na zielone fale sieci jedwabne, o kwadratowych, drobnych oczkach. rybacy pływali, zawracali i znowu pływali, wreszcie siecią jedwabną wyłowili Alonuszkę.
Zebrali się ludzie z całej wsi, ba, nawet z całej okolicy. Wyciągnęli dziewczynę na brzeg. Odcięli jej z szyi powróz z kamieniem. Twarz z pisku i mułu rzecznego wodą ze studni obmyli. a kupiec okrył ją najpiękniejszą szatą.
I wtedy stał się cud. Alonuszka ożyła. A przy tym, co wszyscy mogli zauważyć, była jeszcze piękniejsza niż przedtem. Zaraz przytuliła białego koziołka-braciszka, pocałowała go z całych sił, a i kupiec na jego rogatym czółku ojcowski, uroczysty pocałunek.
i wtedy stał się drugi cud. Biały koziołek fiknął trzy razy koziołka i zmienił się z powrotem  w małego jasnowłosego chłopca, Iwanuszkę. I rodzeństwo, cudownie ocalone, padł sobie w objęcia.
Tymczasem Jędza-Utopica, zdziwiona, że nagle został w domu sama, postanowił sprawdzić, gdzie to się wszyscy podziali. Poszła do gospodarstwa - nikogo nie ma. Poszła do wsi - pustki. Poszła nad rzekę - a tam wszyscy ludzie z okolicy, służba, chłopi  i rybacy. I Alonuszka. I Iwanuszka.
Zobaczył ją kupiec i rozkazał pojmać. zanim Jędza-Utopica wyczarowała jakieś zaklęcie, schwyciły ją silne rybackie ręce. Kupiec kazał wiedźmę przywiązać do ogona dzikiego konia i pognać go na cztery wiatry galopem. I od tej pory żyli sobie spokojnie i szczęśliwie, a o złej Jędzy-Utopicy nikt więcej nie słyszał.

Bajka rosyjska:))

piątek, 27 lipca 2012

Jak Wasylia Mikuliszna swego męża wyratowała

Dawno temu w Kijowie, na dworze księcia Włodzimierza, odbywała się suta i huczna uczta. do pałacu przybyli najbogatsi kupcy, najmężniejsi herosi i najmądrzejsi ruscy uczeni. A wszystko to dla złożenia hołdu córce kniazia Zabawie Putiatisznej, która kończyła szesnasty rok życia. 
Goście weselili się, jedli najprzedniejsze potrawy, gąsiory z winem krążyły od stołu do stołu. Kupcy chwalili się swymi zamorskimi podróżami, herosi pokazywali odcięte smocze języki, mędrcy opowiadali, jakie cuda odkryli.
Jeden tylko Stawyr Godynowicz, bogaty kupiec z Czernihowa, niewiele jadł, niewiele gadał, prawie się nie śmiał. Siedział skwaszony jak trzydniowe mleko, bo do swojej pięknej i mądrej zony tęsknił. Zauważył kniaź Włodzimierz, że gość siedzi osowiały. A że miał już dobrze w czubie, podszedł do kupca Stawyra, po ramieniu go potrzepał i zaśmiał się na całe gardło:
- A cóż to, Stwayrze, tak siedzisz jak stara baba nad przypaloną kaszą? Czy ci bogactw brakuje, by się nimi chwalić, czyś żadnej podróży nie odbył, chyba że do własnej stodoły? A może twoja żona zamieniła się w ropuchę i pokicała tam, gdzie służba kaczki rano spędza?
Goście i stołownicy ryknęli śmiechem, aż zadzwoniły srebrne puchary na stole. Ale kupiec Stawyr uniósł się gniewem i zapomniał, że choć kniaziowi wolni obrażać swych poddanych, to jemu z kniazia drwić nie wolno. Podniósł się z siedzenia i powiedział;
- Bogactwem chwalić się nie będę, bo sam nie zliczę, ile mam pieniędzy, a tym bardziej, ile pieniędzy jesteś mi winien ty, panie. O podróżach mówić mi się nie chce, bom świat cały zwiedził i więcej widziałem niż wy wszyscy. A co do mojej żony, kniaziu, to wiedz, że piękniejszej kobiety nie znajdziesz w całym kraju. a mądra jest ona tak, że gdyby twoi doradcy mieli choć pól jej mądrości, to dawno Tatarów byś pogromił i nie musiał im co roku daniny w złocie płacić.
Wszyscy zebrani zamilkli, przerażeni zuchwałości kupca Stawyra. Księżna Apraksja, żona księcia Włodzimierza rozpłakał się, Zabawa Putiatiszna poczerwieniała z gniewu, a kniaź rozsierdził się tak, że zrobił się cały purpurowy na twarzy.
- Zabierać go do lochów i łańcuchami do ściany przykuć! Chleba i wodę tylko dawać. I niech tam w lochu zgnije, chyba że jego, chyba że jego najmądrzejsza na świcie żona przyjdzie i spróbuje go w jakiś arcymądry sposób uwolnić! - zakrzyknął kniaź.
Strażnicy schwycili struchlałego ze strachu kupca i zawlekli do głębokiego lochu.
-Jechać natychmiast do Czernihowa, dom kupca, sklepy i magazyny opieczętować i zabrać całe złoto! A żonę jego w kajdany i do lochu! -rozkazał kniaź, bo sobie przy tym wymyślił, że kiedy kupca uwięzi, długów już mu nie będzie musiał oddawać.  

Nim jednak pachołkowie kniazia zruszyli w drogę, żona Stawyra, Wasylisa Mikuliszna, wiedziała już o wszystkim, co się wydarzyło. Miał bowiem jej mąż sokoła zaczarowanego, który zawsze siedział mu na ramieniu albo na oparci krzesła. Gdy go straże w powrozy brały, w zamieszani nikt nie zwrócił uwagi na śmigłego ptaka, który przez okno poleciał w ciemną noc. a teraz, siedząc na ramieniu Wasylisy, wszystko jej w swym ptasim języku opowiedział.
- Mężu, mój mężu, nieszczęście na nas sprowadziłeś - załamała ręce Wsylisa.
Ale potem pomyślała i łzy jej na policzkach obeschły.
-siła nie uwolnię, pieniędzmi nie wykupię. tylko sprytem i przebiegłością mogę go uratować i nas oboje od strasznej zemsty kniazia wybawić - powiedziała i natychmiast wielkim głosem krzyknęła do służących:
-Konia mi osiodłać, strój wojownika tatarskiego przynieść i mieczem warkocze mi ściąć. i to w jednej chwili, bo wybatożyć każę całą służbę!
Parobkom i służącym nie trzeba było dwa razy powtarzać. Najstarsza służąca, która Wasylisę jeszcze jako dziecko na rękach nosiła, wzięła miecz i zalewając się łzami, ścięła jej warkocze.
Wasylisa przebrała się w  strój tatarskiego wojownika, wzięła łuk i kołczan zestrzałami, tatarską krzywą szablę i hełm kolczy, futrem obszyty. A swoje lekko skośne oczy i rumiane policzki poczerniła sadzą z komina. Teraz nikt by nie powiedział, że to ruska krasawica, a nie groźny wysłannik tatarskiej ordy.
Pogalopowała konno do Kijowa. W połowie drogi ujrzała kniaziowskich pachołków, którzy spieszyli, by dom i bogactwa Stawyra zapieczętować i ukraść.
- Wy kto? - spytała.
- My do kupca Stawyra jedziemy, majątek jego zajmować dla księcia i żonę jego lochu wsadzić - odkrzyknęli słudzy.
-toście się fatalnie spóźnili, bo my już jego majątek zabrali, a żonę w jasyr powzięli na brzeg Morza Czarnego. A teraz do księcia jadę po daninę, której już od dwunastu lat nie płaci. - odparła Wasylisa przebrana za tatarskiego wojownika.
- A to już nic tam po nas! - zawołali słudzy i zawrócili do Kijowa, zdać kniaziowi sprawozdanie z tego, co usłyszeli.
Zasępił się kniaź Włodzimierz, bo pieniędzy na daninę dla Tatarów nie miał. Postanowił posła udobruchać i potargować się z nim, by nie płacić mu należnych rubli. Nakazał wymościć drogę wjazdową świeżymi gałązkami jodłowymi, a przy bramie wiodącej do Kijowa stanęła konna straż w paradnych strojach.

 

Wasylisa przebrana za Tatara, nie śpiesząc się , dotarła do bram miasta. Widziała jak baby na ulicach załamują ręce i opłakują na wszelki wypadek swych mężów, bo przecież było wiadomo, że gdy dojdzie do wojny z tatarską ordą, to co dziesiąty z niej nie wróci. Tatarski poseł zeskoczył z konia przed wrotami pałacu. Bez pytania o pozwolenie wszedł do środka. gdy stanął w komnacie, gdzie kniaź na tronie siedział , skłonił się mu, skłonił się jego żonie, księżnej Apraksji, a najniższe pokłony złożył córce kniazi, Zabawie Putiatisznej. 
- Bądź pozdrowiony, pośle tatarskiej ordy. Zapraszam cię na poczęstunek, byś po trudach drogi mógł poczuć się jak w domu zaprosił posła kniaź.
- Nie ma mowy o ucztowaniu. Wielki chan na pal kazał by mnie wbić, gdyby się dowiedział, że ucztuję z tobą, zamiast ci daninę odebrać. Oddawaj złoto, a mnie możesz ożenić z Zabawą Putiatiszną, to ci wtedy może daruje - odparł poseł groźnie.
Kniaź poszedł naradzić się z córką:
- Jeśli go poślubisz, uratujesz kraj cały - przekonywał ją. 
Ale zabawa broniła się; 
- Ten poseł nie jest mężczyzną. To kobieta - upierała się.
- Głupstwa gadasz! To rycerz! - wściekł się kniaź. 
- To kobieta, tatku! Ten niby-poseł sunie po salach jak łabędź po tafli jeziora. Barki jego drobne, palce szczupłe, lico gładkie. To nie mężczyzna - mówiła dziewczyna.
Kniaź postanowił to sprawdzić. Zawołał dwunastu łuczników i kazał i szyć strzałami do dębu, który rósł od stu lat na zamkowym dziedzińcu. kot umiał strzałą strącić żołądź, ten mógł liczyć na nagrodę. Tatarski poseł sam, bez zaproszenia księcia, swój łuk napiął i tak strzałę silnie puścił, że pień dębu zadrżał, a na dziedziniec spadł grad żołędzi, które uderzając o kamienie, gubiły swe drewniane czapeczki.

Mimo to Zabawa Putiatiszna twierdziła, że poseł jest kobietą. Kniaź Włodzimierz chwycił się sposobu. zaprosił gościa do gry w zamorskie szachy. Wiedział bowiem, że ruskie kobiety tej gry wcale nie znają, bo i skąd. Nie wiedział jednak, że odkąd zamorskie szachy przywiózł kupiec Swatyr do domu, Wasylisa grała w nie tak namiętnie, że rychło została prawdziwą mistrzynią.
- Raz, dwa, szach i mat - powiedziała Wasylisa i zablokowała figury kniazia. 
Ten tylko złapał się za głowę.
- Bierz daninę, bierz gród mój, Kijów, bierz moją głowę nawet... - biadał zawstydzony porażką.
- na co mi twoja głowa? Oddaj mi Zabawę Putiatisznę za żonę i daninę za dwanaście lat - odpowiedział spokojnie poseł. 
Kniaź, widząc, że nie ma sposobności posła ograć lub pokonać, tym razem zgodził się na ślub i nakazał szykowanie uczty. Kiedy zaczęto biesiadę, poseł zaczął okazywać wielkie niezadowolenie.
- Czemu , panie, jesteś markotny? - pyta go kniaź Włodzimierz. 
- Smutno jakoś grają wasi gęślarze i fleciści. nie na wesele to muzyka. Ale podobno masz w lochach Swatyra Godynowicza, czernihowskiego kupca. A to ponoć najlepszy muzyk w całym twoim kraju. Chętnie bym go posłuchał - zaproponował tatarski poseł.
Kniaź nie chciał wypuszczać z lochu kupca Stawyra, ale w końcu się zgodził.  Przywleczono zaraz więźnia i kazano na gęślach grać. Kupiec, choć przez więzienie na zdrowiu podupadł, raz-dwa gęśle nastroił igrał najpiękniejsze czernihowskie pieśni. Kiedy skończył, tatarski poseł zawołał; 
- Oddaj mi kniaziu Włodzimierzu, tego człowieka, a daruję ci daninę i w imieniu ordy przyrzekam, że jeszcze przez pięć lat nie będziesz jaj płacić!
- Zgoda - zawołał kniaź. Kupca wypuścił, każąc mu z posłem tatarskim jechać w siną dal.
Oboje odjechali konno za miasto, gdzie był rozstawimy namiot tatarski i służba już czekała na Wasylisę.

 

- Nie poznajesz mnie, Stawyrze? - spytał poseł.
Kupiec z Czernihowa tylko potrząsnął głową. Wtedy poseł wszedł za kotarę, starł z twarzy ciemne mazidło, ubrał się w kobiece szaty, a zeszpeconą fryzurę bez warkoczy ukrył pod chustą.
- A teraz? - spytał ponownie. 
I Wasylisa i Swatyr padli sobie w objęcia. 
Kupiec całował żonę po rękach, że nie tylko dała sobie dla niego ściąć swe piękne warkocze, ale że udało jej się wyrwać go z podziemnego lochu.
- Uciekajmy przed gniewem księcia! - zawołał Stawyr.
- Jedźmy do niego i pokażmy, kto miał rację, ty czy on - sprzeciwiła się Wasylisa i zaraz pogalopowali z powrotem ku bramom Kijowa.
Weszli do sali tronowej książęcego pałacu i pokłonili się kniaziowi.
- Kniaziu Włodzimierzu, zwany jasnym Słoneczkiem! Twej córki nie zaślubię, ale nie dlatego, że gardzę jej urodą. ja po prostu mam już męża - powiedziała głośno Wasylisa. 
Kniaź spuścił ze wstydu głowę, zaczerwienił się i przeklął w duchu, że nie posłuchał córki. a Zabawa jak nie zacznie mu dogadywać.
- Mówiłam? Nie mówiłam? To kobieta! I ty mnie chciałeś na pośmiewisko całej Rusi wystawić?!
Wreszcie kniaź otrząsnął się i powiedział:
- Miałeś słuszność, Stawyrze Godynowiczu, żeś się chwali pięknem i inteligencją twojej zony. Mnie, kniazia, w pole wyprowadziła. Wybaczcie mi więc oboje i przyjmijcie wóz cennych podarków.
Małżonkowie wrócili do domu  i żyli jeszcze długo i szczęśliwie. Tylko, że Wasylisie warkocze już nie odrosły. Stawyr, pamiętając, że żona straciła je przez jego własną pyszałkowatość, nigdy już nikomu nie ubliżył ani się nie przechwalał. A legenda o mądrości i przebiegłości Wasylisy obiegła całą Ruś. Kiedy jako plotka i zupełna bajka dotarła z powrotem do Czernihowa, Wasylisa i Stawyr mieli już po sto lat. i jeśli nie pomarli, to żyją w Czernichowie do dziś.

Bajka rosyjska:))



czwartek, 26 lipca 2012

Pięciu braci Symeonów

Stara wdowa miała pięciu synów. Jako, że nie wiedziała dobrze jak się ludzie zwą na świecie, dała każdemu z nich na imię tak, jak zwał się jej mąż. Każdy nosił więc imię Symeon.
Chłopcy byli podobni do siebie jak dwie krople wody. Rośli, rośli, aż wyrośli na silnych i odważnych młodzieńców. Choć na zewnątrz tacy sami, każdy z nich posiadał inną umiejętność, w czym innym był mistrzem. Ale mimo to zgodnie uprawiali
płachetek ziemi, sił i potu nie szczędząc, by matce niczego nie brakowało.
Pewnego razu gościńcem przejeżdżał car ze swym dworem. patrzył car i dojrzał, że pięciu rosłych, identycznie wyglądających mężczyzn pracuje w pocie czoła na poletku małym i kamienistym. Trzech zaprzęgło się do pługa, zamiast konia albo wolu, jeden pługiem kieruje, a ostatni tresuje kota i pozostałych zabawia, dodając im siły do pracy.
- Przyprowadźcie mi tych ludzi - nakazał władca jednemu z rycerzy.
Po chwili pięciu Symeonów biło przed carem pokłony
- car życzy sobie wiedzieć, ktoś cie wy i dlaczego orzecie tą kamienistą ziemie bez pomocy konia albo wołu - zapytał rycerz, gdy już bracia przestali się kłaniać.
- Pięciu nas jest braci Symeonów, tak nas matka nazwała. Konia ani wołu nie mamy, bo jesteśmy biedni. orzemy i siejemy to pole, bo to ziemia naszego ojca i dziadka, ona karmi nas i naszą matkę - odpowiedzieli bracia.
Car pochylił się do rycerza i coś mu do ucha szepnął. Rycerz wysłuchał i rzekł;
- Car życzy sobie wiedzieć, co jeszcze potraficie robić.   Ja umiem ściąć i ociosać najwyższą sosnę w lesie, a z gałęzi zrobić drabinę i przybić ją do pnia - powiedział pierwszy Symeon.
- Ja wlezę po drabinie na sam szczyt, a stamtąd zobaczę wszystko, co się na świecie dzieje - pokłonił się drugi Symeon.
- Ja z tego pnia zbuduję korab śmigły i mocny. Wszędzie mi dopłynę powiedział trzeci brat.
- A ja jestem złodziejem - odpowiedział ten , który tresował kota.
Car zatrząsł się z oburzenia. Czterech pierwszych Symeonów kazał zaprowadzić na swój dwór, aby mu służyli, a piątego wygnać z kraju, bo złodziei nie lubi.
- Możny carze, jeśli nas zabierzesz na dwór, a piątego brata wygnasz, kto zaopiekuje się naszą starą matką? - spytali bracia i rzucili się na kolana, prosząc o łaskę.
Carowi spodobało się, że braci tak dbają o matkę-staruszkę i rozkazał. aby zabrali także i ją ze sobą, bo na carskim dworze dla wszystkich znajdzie się miejsce. Ale piątego brata-złodzieja razem z jego kotem postanowił wygnać precz ze swojego państwa.

Gdy już bracia znaleźli się na carskim dworze, władca wezwał ich do siebie. Odprawił służbę, rycerzy i dworców, i po raz pierwszy przemówił do nich osobiście.
- Zabrałem was, bo możecie mi się przydać. Jeśli mi się przydacie, hojnie was nagrodzę. Jeśli nie spełnicie mojego żądania. , każę was wtrącić do najgłębszego lochu, a wasza matka zostanie żebraczką - powiedział, a bracia zrozumieli, że to nie żarty i że car ich na zbytki nie zaprosił.
Poprosili, by im objaśniono co mają robić.
- Trzy lata temu na wojennej wyprawie spotkałem cesarza ze wschodniego kraju. Miał on śliczną córkę. zakochałem się w niej, ale gdym się jej ojcu oświadczył, ten słyszeć o niczym nie chciał - opowiedział car, gniewnie mierząc palcami swą długą brodę.
Bracia milczeli, nie wiedząc, czy wypada im pytać, co stało się potem.
- Wschodni cesarz oświadczyny moje odrzucił, jego armia pobiła moje wojska, a ja nie wiem nawet gdzie owa kraina leży - powiedział car za złością, ale szybko się opanował. - I teraz wy mi znajdziecie ukochaną - zakończył. Czterech braci Symeonów pojęło, że to nie przelewki. Pokłonili się carowi i rzucili się robić swoje. Pierwszy Symeon wziął siekierę i raźnym krokiem poszedł do lasu. Nie minęła godzina, jak wrócił pod mury carskiego grodu, niosąc na ramieniu pień najwyższej sosny, pięknie ociosany, a drabina z gałęzi była już do niego akuratnie przybita. Pierwszy Symeon postawił pień  i oparł o mur grodu, a okazał się, że wierzchołek pnia sięga hen wysoko, ponad złote kopuły pałaców, ponad wirze wartowników, pod same chmury, które białym stadem sunęły na zachód. Wtedy wystąpił drugi brat i wypytał cara, jakże ta  cesarska córka wyglądała. Potem wspiął się na szczyt pnia. Patrzy, patrzył. Widział miasta bogate, widział morza wzburzone. Spoglądał na zamki zbrojne tysiącami łuczników i na wsie rozrzucone na bezkresach, błękitnych stepach. Nareszcie w wielkim, którego stolica leżała nad Morzem Żółtym, dostrzegł pałac, w pałacu okno, a w tym oknie śliczną cesarzównę, o której opowiadał car.
- Dojrzałeś wreszcie? - zniecierpliwił się car.
- Dojrzałem - krzyknął drugi Symeon  i w mig był na dole.
Zaraz też trzeci brat zabrał pierwszemu siekierę i ruszył do pracy. Nie minął dzień, jak u stóp obronnych murów carskiego grodu stał korab. Nieduży, niebogaty, ale śmigły i mocny. Czwarty Symeon tylko chodził i oglądał w koło i doglądał, czy trzeci brat buduje tak, żeby się można było korabkiem bez przeszkód zanurzać pod wodę.
- No, to płyńcie - rozkazał car. - Przywieźcie narzeczoną, stokroć was nagrodzę. Nie przywieźcie, to srogo pokarzę.

Bracia pokłonili się carowi, ucałowali matkę-staruszkę, wsiedli na korab i popłynęli. Ale po drodze, gdy już oddalili się od granic państwa cara, odszukali i zabrali na pokład piątego brata i jego kota. Wiedzieli bowiem, że w porwaniu carskiej córki tylko ich piąty brat Symeon może pomóc.
Symeon-Złodziej przez całą podróż myślał, kota głaskał, czoło marszczył, a gdy już prawie przepłynęli Morze Żółte, roześmiał się, bo wpadł na pomysł.
- Nie bójcie się braciszkowie. Już wszystko wymyśliłem. Przez trzy dni nie wychodźcie z korabia, a zwartego dnia trzymajcie w pogotowi liny i żagle, bo będziemy szybko odpływać - powiedział z tajemniczą miną.
Nie minął dzień, jak ich korab przybił do bogatego portu wschodniego cesarstwa. Wokół kołysał się prawdziwy las masztów statków ze wszystkich stron świata. Słyszało się mowę wielu krain i widziało ludzi o wszystkich kolorach skóry. Na wzgórzu wyrastającym ponad zatokę i port stał zamek z setką wież, stroszący zakręcone dachy i zjeżony dziesiątkami iglic, na których powiewały kolorowe paprocie. Tam też udał się Symeon-Złodziej ze swoim kotem. Kluczył uliczkami, błądził zaułkami, aż dostał się prosto pod okno, w którym siadywała śliczna córka cesarza. Usiadł pod nim  i dalej tresować kota. A trzeba tu dodać, że kocur był nad podziw zmyślny. Umiał skakać tak wysoko, że jaskółki ogonem w locie trącał. Potrafił chodzić na przednich i tylnych łapach. Wiedział, jak się kłaniać po dworsku i jak pluć po chłopsku. Słowem gdy Symeon-Złodziej kota tresował, widowisko było niezwykłe.
Cesarzówna zaraz dostrzegł nieznajomego z kotem i zdziwiła się, bo nigdy przedtem takiego zwierzaka nie widziała. Wysłał na dół służkę  z pytaniem, za ile tego kota można kupić.
- Sprzedać go nie sprzedam, ale podarować mogę temu, komu on do serca przypadł - odpowiedział rezolutni chłopak i zaproponował, że jeśli ślicznej córce cesarza kot przypadł do serca, to on nie tylko kota odda, ale i jeszcze w trzy dni nauczy go nowych sztuczek.
Dziewczyn a nie posiadał się z radości i zaraz kazał sprowadzić Symeona-Złodzieja i kota do swoich komnat.
Po trzech dniach wesołych zabaw i nauki nowych figli Symeon-Złodziej podziękował ślicznej cesarzównie za gościnę. poprosił ją, aby przed odjazdem wolno mu było pokazać jej inne dziwaczne zwierzęta, które trzyma na swoim korabiu. Cesarzówna przystała na to i wraz ze swoimi służkami, damami dworu i ochmistrzynią udała się do portu. Symeon-Złodziej podał jej rękę i pomógł wejść na pokład korabia. Za dziewczyną wskoczył tresowany kot. Wtedy Symeon złodziej powiedział do służek i całej światy pozostałej na brzegu:
- Wy poczekajcie, aż księżniczka zwierzęta sobie wybierze.
A do braci krzyknął: Liny ciągnąć, żagiel stawiać, ruszmy do domu!
czterej bracia Symeonowie w mig uszykowali statek, do drogi i prędko u ciekli z portu.

Cesarz na wieść o porwani córki wpadł w szał. Kazał natychmiast ściąć głowy wszystkim, którzy cesarzównę zaprowadzili do portu, a sam wysłał wielką flotę długich łodzi i drapieżnych statków, by uciekinierów złapać i ukarać. Ale gdy flota cesarz dogoniła i otoczyła korab pięciu braci Symeonów, czwarty brat zanurzył statek pod wodę i przez pięć dni nie wypływali, aż carska flota popłynęła szukać ich gdzie indziej.
Bracia płynęli do swego kraju, wioząc porwaną córkę wschodniego cesarza. Już prawie byli u celu, ale postanowili przybić do brzegu i nieco odpocząć, koszule i portki uprali, by przed carem stanąć elegancko.  A i cesarzówna jakby wcale nie spieszyła się powitaniem cesarza-narzeczonego, tylko coraz chętniej i częściej zalotnie rozmawiała z Symeonem-Złodziejem.
Braci uprali koszule  i portki, cesarzówna zaplotła swe kruczoczarne włosy w piękny warkocz, aż tu nagle odezwał się pierwszy Symeon:
- Wiecie braciszkowie, tak mi się coś zdaje, że powinienem znowu jaką sosnę ociosać - i nie czekając na odpowiedź wziął siekierę i poszedł do lasu.
Nie minęła godzina, a był z powrotem z pnie, tak ogromnym, że nawet orzeł nie wzbił się tak wysoko, by usiąść na jego czubku. Oczywiście drabina z gałęzi była do pnia akuratnie przybita.
Drugi Symeon porwał się z miejsca i wdrapał się na samą górę. Patrzył, patrzył, wreszcie zawołał:
- Źle z nami, braciszkowie! Widzę, jak w porcie czeka na nas pięciuset łuczników z napiętymi łukami. Widzę jak car przy oknie stoi i wyrok śmierci na nas podpisuje!
- A naszą matkę ukochaną dostrzegłeś? - zawołali pozostali bracia.
Drugi Symeon wytężył wzrok i zakrzyknął:
- Matka nasza ukochana błąka się pod murami carskiego grodu i jest żebraczka. Car wygnał ją z pałacu.
Zapłakali wszyscy bracia, a wraz a nimi cesarzówna, bo wiedziała już, że za takiego okrutnego cara za mąż iść nie chce.
Czwarty Symeon kazał im zaraz wsiadać na korab, po czym zanurzył go pod wodę i tak dopłynęli do grodu zdradliwego cara. w nocy korab się wnurzył, a na brzeg wyskoczył Symeon-Złodziej z nieodłącznym kotem. Cicho jak duch pobiegł pod mur carskiego grodu i przyprowadził matkę-staruszkę. Kobiecina zalewał się łzami, bo była pewna, że już nigdy swoich synów nie zobaczy. Potem Symeon-Złodziej przekradł się do pałacu i ukradł z carskiego skarbca worek złotych rubli, żeby w ten sposób ukarać okrutnego cara. Tez zaś jeszcze przez wiele miesięcy czekał z łucznikami na brzegu, by pięciu Symeonom śliczną cesarzównę odebrać, a ich samych zabić. Nie wiedział, że dawno już popłynęli daleko na południe. Gdzieś tam znaleźli przyjazny kraj. Symeon-Złodziej ożenił się z cesarzówną i razem z matką i braćmi zamieszkali w pięknym domu, który zbudował im pierwszy Symeon. A jeśli nie pomarli, to żyją do dziś.

Bajka rosyjska:))

środa, 25 lipca 2012

O mądrej Nataszy

W małym chutorze, o pół dnia drogi od carskiego ogrodu, żyli dwaj bracia. Ale prawdę mówiąc, to jak prawdziwi bracia ze sobą wcale nie żyli. Pierwszy z nich był tak bogaty, że niejednego bajor mógłby majątkiem zawstydzić. Mieszkał w pysznym domu z miedzianym dachem. Kaftana innego nie zakładał, jak tylko ozdobiony złotą nicią, a na futrzanej czapie zawsze miał kamień drogocenny przypięty nad czołem.
Drugi brat był biedny, mieszkał w stareńkiej chatce za wsią, a jego jedynym skarbem, była córka, Natasza. Dziewczyna był tak mądra i rezolutna, że, bywało, nawet najstarsi mieszkańcy wioski przychodzili do niej po radę, a jak rady nie potrzebowali, to choć po dobre słowo.
Raz na wiosnę bogaczowi okulała klacz, którą do pracy w kieracie zaprzęgał. Splunął tylko i kazał wygnać zwierzę, na pastwę wilków. Natasza prosiła, błagała, do nóg padała bogatemu wujowi, by klaczy nie gnał na zatracenie tylko jej oddał. 

- A, niech idzie do diabła - machnął ręką bogacz i Natasza zaprowadziła kulawą klacz do obórki ojca.
Leczyła ją, karmiła, pielęgnowała, sobie od ust odejmując. I kiedy liści na brzozach zżółkły, a dzikie gęsi jęły się zwoływać na mokradłach, klaczce nie tylko zrosła się noga, ale jeszcze urodziła źrebaka, o złotych kopytach i pozłacanej grzywie. Natasza i jej ojciec ucieszyli się z konia i bardzo go pokochali.
O koniku ze złotymi kopytami pierwsza dowiedziała się babciaszka Jewdokia, co to zawsze przed zimą chodziła po chałupach, o opał prosząc i jedzenia odrobinkę. opowiedziała o tym kowalowi Borysowi, ten szepnął słówko żonie, żona kowala, jędza i pleciuga, wygadała się Anuszce, która u bogacza za służkę była i olej z pestek słoneczników wyciskała. No i wreszcie dowiedział się sam bogacz.
Bogaty brat pożałował, że oddał klacz Nataszy. W złości wypił dzban gorzałki, potem pusty dzban rzucił na ziemię i rozbił w kawałki, wreszcie popędził odebrać konia. Stanęli dwaj bracia naprzeciw siebie , brodami trzęśli, za ramiona się łapali, taki tak próbowali, żadną miarą dogadać się nie mogli. 
- Moja klacz była, więc źrebak mnie się należy! - wołał bogacz.
- Moja córka hodowała konia, któregoś ty kazał wilkom na pożarci pognać! - odpowiadał biedak.
- Jednego konia wam dałem, teraz macie dwa, oddawajcie jednego! - srożył się bogacz.
- Jednego konia dostaliśmy , Bóg chciał, urodził się i drugi. Jakby chciał inaczej, tobie by się urodził w stajni, nie mnie - mówił spokojnie biedak.
Widząc, że nic nie wskórają, bracia postanowili zapytać cara, który z nich, który z nich ma rację. 

        Biały mróz ściął błotniste drogi, jemiołuszki zaczęły gęsto obsiadać gałęzie jarzębin, gdy bracia zostali przyjęci przez batiuszkę-cara. Choć car był młodym człowiekiem i zasiadał na tronie od niedawna, miał wśród ludu wielkie poważanie jako władca mądry i sprawiedliwy.
Teraz długo rozmyślał nad tym, komu przyznać rację.
- Zadam wam trzy zagadki. ten, który je mądrze odgadnie, dostanie źrebca na własność - zarządził car. - Pierwsza zagadka brzmi: " Co jest najszybsze na świecie?" - zapytał i kazał braciom przyjść następnego dnia z odpowiedzią. Bogacz dosiadł swego czarnego rumaka i pogalopował do domu. Biedak szedł pieszo. wrócił wieczorem do chatki i zapytał:
- Córko najmilsza, straciliśmy konia. Skąd mnie, biednemu, wiedzieć co jest najszybsze?
- Nie martw się ojcze, powiedz carowi, że najszybsza jest myśl - uśmiechnęła się Natasza i ucałowała ojca.
Nazajutrz obydwaj bracia stanęli przed carem.
- Najszybszy jest mój kary rumak, wilkowi ucieknie, sokoła prześcignie - powiedział chełpliwie bogaty.
- Myśl jest najszybsza, wszechmocny carze - wyszeptał biedny.
Car zdziwił się mądrością odpowiedzi  i to jemu właśnie przyznał rację. Odesłał znowu braci, każąc zastanowić się przez noc nad odpowiedzią napytanie: "Co jest na świecie najtłustsze?" i tym razem stropionemu ojcu mądra Natasza podsunęła myśl. Kiedy obaj panowie przybyli na  biały dwór o złotych kopułach, car powtórzył pytanie.
- Najtłustsza jest na świeci moja służąca. na zabawie trzech chłopów wokół niej tańczyło i choć za ręce się wzajem łapali, objąć jej nie mogli - zaśmiał się bogacz, pewien, że car o tej babie-służącej nie słyszał.
- Najtłustsza na świecie jest Matka Ziemie, bo ona nas wszystkich żywi, pozwala nam się rodzić i przygarnia każdego po śmierci - odpowiedział nieśmiało biedak.
I tym razem car przyznał mu rację. Mądrej odpowiedzi przyklasnął w dłonie, po czym rozkazał:
- Jutro przyjdziecie do mnie po raz trzeci. Macie mi powiedzieć, co jest największym szczęściem dla człowieka.
Obaj bracia skłonili się nisko i wyszli. Bogaty wskoczył na swego rumaka i po kilku chwilach był u siebie w domu. Biedak szedł pieszo pół dnia i do domu trafił późno wieczorem. O mało w progu nie padł, tak bolały go nogi.
- Mam się dowiedzieć, co jest największym szczęściem człowieka? Moim szczęściem jesteś ty, córko. Szczęściem babciaszki Jewdotki jest, jak się nad nią ludzie zlitują i coś na zimę dadzą. Szczęściem dla mego brata są pieniądze. . Wszyscy jesteśmy ludźmi, ale co innego nas cieszy. Jakże więc mam odpowiedzieć? - spytał córkę biedak.
Mądra Natasza nie umiała mu pomóc Płakała z żalu, że nie wie tego, co jest największym szczęściem, a jej siwy ojciec płakał razem z nią. I tak, płacząc, zasnęli wreszcie i spali głęboko, aż do trzecich piań koguta.

        Rankiem Natasza wstała z gładkim czołem i oczami czystymi od łez. Od razy wiedziała, co powiedzieć ojcu. Ojciec ucałował ją wzruszony i poszedł. Razem z bogaty bratem znowu stanęli przed carem.
- Szczęście największe to pieniądze- wystąpił bogaty brat.
- Szczęściem największym jest sen, bo człowiek zapomina wtedy o swych wszystkich smutkach. - powiedział biedny, tak jak mu podpowiedziała córka.
Cara zaskoczyła i zaciekawiła ta odpowiedź . Bogatego zaraz kazał odprawić i orzekł, że źrebak o złotych kopytach należy do biedniejszego z braci. Ale biedakowi nie pozwolił odejść. Zaczął wypytywać skąd, skąd u niego taka mądrość. Biedny brat wyznał, że wszystkiego, co mówił, dowiedział się od córki.  
Młody car zapragnął ja poznać, ale najpierw postanowił jeszcze raz wypróbować, czy rzeczywiście jest tak roztropna, jak mówił jej ojciec. 
- Powiedz córce, by mi na jutro utkała płótno i uszyła z niego koszulę - rozkazał.
Biedak wracał do domu i popłakiwał z cicha, a łzy zamarzły mu na policzkach jak perełki. Cieszył się z tego, że car darował mu konika o złotych kopytkach. ale i martwił się, że tak trudnego zadania nie zdołają z córką wykonać. Natasza roześmiała się jednak wesoło.
- Idź spać, ojcze - powiedziała - i nie frasuj się o nic.
sam też do krosien nie siadła, tylko zjadła z ojcem kolację i prędko spać poszła. nazajutrz rano Natasza dała ojcu woreczek nasion lnu.
- Powiedz ojcze, carowi, że koszulę dla niego utkałam, ale płótna mi zabrakło na kołnierz i mankiety. Niech raz zasieje len, aby natychmiast urósł, i niech jeszcze dziś przyśle mi nici - powiedziała.
Ojciec poszedł do cara, kręcąc tylko głową i bojąc się, by władca nie oburzył się na taką zuchwałość i kijami nie kazał go obić.
Gdy stanął przed obliczem cara, powtórzył, co mu Natasza rano rzekła, skłonił się i położył na stoliku woreczek z nasionami.
Car uderzył się dłonią w kolano i zawołał:
- Co to znaczy?! Jakże len ma urosnąć w pól dnia i dojrzeć tak, by z niego nici można było prząść?
Biedak skłonił się nisko i powiedział:
- Jeśli na rozkaz cara możliwe jest, by w jedną noc utkać płótno i uszyć zeń koszulę, to tym bardziej len może wyrosnąć w pól dnia i da się z niego jeszcze nici wytoczyć. 
Car rozśmiał się, ale i zarumienił. zrozumiał bowiem, że dał dziewczynie zadanie niemożliwe do wykonania, a ona odpłaciła mu tym samym.

Chcę, by twoja córka odwiedziła mnie za trzy dni - powiedział do biedaka car. - Ale rozkazuję, by przybyła nie pieszo i nie na koniu, nie w saniach i nie na wozie. Chcę by przyszła nie naga. alei nie ubrana, nie z podarunkiem, ale i nie bez podarunku. Taka jest moja wola i moje życzenie.
Serce biedaka ścisnęło się ze zmartwienia. Wracał do domu, powłócząc nogami. Natasza przypadłam mu do kolan i zaczęła wypytywać, czemu ojciec czoło ma zmarszczone, oczy we łzach i usta zaciśnięte. On pokiwał głową i rzekł:
- Teraz, córeczko, gniewu carskiego już nie unikniemy - i opowiedział jej co postanowił władca.
Trzy dni minęły i car już od rana wypatrywał Nataszy . Straże kazał wystawić co kilka mil na drodze, aby mu zaraz doniesiono, czy córka biedaka zbliża się i jakim to sposobem podróżuje. ale krótki zimowy dzień upływał, a straże o niczym nie meldowały. Nagle zjawił się przed władcą woj z tarczą i łukiem, który na wieży nad samą rzeką na okolicę miał baczenie. I kiedy pokłony przekazane bić skończył, palcem przez okno na rzekę pokazał.
Wyjrzał car na dwór i ujrzał, jak po skutej sinym lodem rzece sunie postać ciemna. Gość nie gość. Swój nie swój. Przyjrzał się bliżej i zrozumiał, poznał, kto go odwiedza. Ujrzał Nataszę, która nie miał na sobie żadnego ubrania, tylko owinęła wokół siebie gęstą sieć rybacką. Nie podążała pieszo ani konno, ani saniami, ani wozem, jeno sunęła po gładkim lodzie na kościanych łyżwach tak szybko, że i kaczkę by w locie przegoniła. Wpuszczono ją na dwór, poprowadzono do cara. Natasza skłoniła się i dała zaskoczonemu władcy dorodnego zająca Zwierzak jednak natychmiast wyrwał się z rąk cara i uciekł z komnaty.
Car oniemiał, tak go oczarowała i ubawiła zmyślna dziewczyna. Sam narzucił jej gronostajowy płaszcz na owinięte siecią ramiona. Potem poprosił ją o rękę, bo takiej właśnie mądrej zony szukał. Natasza zgodziła się, zabrali biednego ojca do białego carskiego gradu
i żyli razem długo i szczęśliwie. a car ponoć nigdy żadnej decyzji nie podejmował, zanim mądrej Nataszy nie spytał o zdanie. Ona też na wszystko potrafiła znaleźć dobrą radę.

Bajka rosyjska:))