Sprytny lisek

Kiedy przyszła wiosna i lody spłynęły, młody lisek pomyślał jak by to zrobić, żeby zjeść świeżą rybkę.

Wtem patrzy: strumieniem płynie belka, a na niej siedzą dwie mewy.

- Co wy tam robicie? - zapytał lisek.

- Łowimy ryby.

- Weźcie mnie z sobą.

- To skacz!

Lisek skoczył. Belka się obróciła, mewy poleciały, a lisek wpadł do wody. Strumień płynął do morza i poniósł liska z sobą.

Płynie lisek po morzu, rozgląda się - nic, tylko woda do koła.

- No, moje łapy, wiosłujcie - mówi odważnie. - A ty ogonie, steruj.

Płynie lisek jak łódka, łapy wodę zgarniają, ogon kręci się to w tę stronę, to w tamtą. Ale steruje na pełne morze, bo lis zapomniał ogonowi powiedzieć, żeby skierował go do brzegu.

Rozgląda się lis, a ziemi wciąż nie widać. Wypłynął na środek morza i wcale nie wie, co dalej. Wtem patrzy: zbliża się foka. 

- Gdzie żeś ty zapłynął? - pyta foka. - Chyba zabłądziłeś na morzu. 

- Tak sobie pływam - mówi lis. - Ale zmęczyłem się już. Może mnie podwieziesz do brzegu? Jesteś taka duża, to ci nie będzie ciężko.

- Kiedy mi nie po drodze, spieszę się w inną stronę. Płyń sam.

Popatrzył zmęczony lisek na około, nigdzie żywego stworzenia, tylko ta foka nieżyczliwa. A on tak nie chciał utonąć!

Foka zapytała:

- Czego się rozglądasz?

- Chciałem zobaczyć, czy nikt inny tu nie pływa, tylko ty jedna. Widać morskie zwierzęta wyginęły. 

- Nieprawda! - zawołała foka obrażona. - Pełno nas w morzu, fok i morsów, i wielorybów, tylko nas nie widać, bo pływamy głębiej albo gdzieś daleko. Z pewnością nas jest więcej niż lisów.

- Naprawdę? Nie wierzę, póki sam nie zobaczę. Płynę tyle czasu, byłbym kogoś spotkał, ktoś by mi pomógł.

- Jak nie wierzysz, to ci pokażę i sam nas policzysz.

- Dobrze - zgodził się lisek. - zawołaj wszystkie morskie zwierzęta z tej okolicy niech się ustawią rzędem na brzegu.

Foka dała nurka i po chwili wypłynęło nieprzeliczone mnóstwo morsów z wielkimi kłami, fok, olbrzymich wielorybów. Wszystkie ustawiły się szeregiem, a lisek pobiegł po ich grzbietach jak po moście i liczył:

- Jedna foka, dwie foki, trzy foki... Jeden mors, dwa morsy, trzy morsy... Jeden wieloryb, dwa wieloryby, trzy wieloryby... 

Tak dobiegł do brzegu. Wyskoczył na ląd, prychnął, otrząsł się z wody i zawołał do tej foki, która nie chciała go przenieść:

- Prawdę powiedziałaś! Dużo was tu w morzu mieszka i dużo macie czasu, kiedy mogłyście zrobić taki duży most. Tylko jak ktoś potrzebuje pomocy, to albo nikogo nie ma, albo mu nie po drodze.

Zdjął kożuszek i rozłożył na kamieniu, a ogon zawiesił na krzaku, żeby prędzej wysechł. 

Bajka ałtajska :))
ze zbioru "Bajarka"