Pomidorowa

           

            W kuchni znów krząta się Konwaliowa Wróżka. Soczyste pomidory wyjmuje z koszyka, przed chwilą zerwała je z zielonych, gadatliwych krzaczków w ogrodzie. Delikatnie głaszcze ich czerwoną skórkę, wącha.

- Dziś ugotujemy zupę pomidorową – mówi. - Pucusiu gdzie jesteś?

Na skinienie Wróżki przybiega garnek – Puciuś.

- Tak, tak – woła – wszystko słyszę i wezmę te pomidory. – Chodź, chodź – radośnie prosi – Kucharko, moja kochana łyżko drewniana.

W mig, hop w bok i już razem na stole tańczą.

- Zapraszam was na piec – mówi Wróżka – już Piecuś jest rozgrzany. Proszę Pucusiu pięć pomidorów dla ciebie – i wkłada mu warzywa do pyzatej buzi.

- Jakie one są słodkie mniam, mniam – po brzuszku klepie się zadowolony garnek.

- Oj ty psocie – szturcha go Kucharka – proszę zaraz tu do mnie skoczyć na piec. Gotować, gotować, gotować!

- Już lecę – woła i razem tańczą na piecu.

On lekko kołysze się na boki, ona w środku delikatnie miesza, by miąższ nie przywarł do cynowego wnętrza.

- Proszę - uśmiech się Lanuszka – jak pięknie idzie wam praca.

- Jak zawsze – razem odpowiadają – ha, ha, ha! Hura, hura!

- Miedziusiu, Miedziusiu – woła Wróżka. – Gdzie ty znowu się wałęsasz?

Za drzwiami słychać miedziane tupanie-brzdękanie.

- Jestem, już zaraz – jeszcze skacze po schodach. Bęc, bęc, brzdęk, brzdęk, brzdęk z piwnicy słychać.

- Już jestem – mówi Miedziuś.

- Czemu kochany, znów się chowasz? – Pyta Lanuszka.

- Nie chowam się – odpowiada nie co speszony. – O proszę przyniosłem seler, por, marchewkę, cebulę i pietruszkę na wywar.

- Cały się przy tym ubrudziłeś – woła zgodny duet z pieca. – Jak teraz chcesz gotować zupę? Na co czekasz, już proszę się umyć – śmiej się Kucharka i Pucuś.

- Nożyku, do mej reki proszę – mówi Wróżka i warzywa zaczyna obierać.

Tymczasem Miedziuś wskakuje do zlewu i dokładnie się pucuje. Po brzegi zaraz wypełniony wodą wskakuje na piec.

- Już jestem czysty – przyjaciołom odpowiada. – Czemu tak mi się przyglądacie?

- Bo z ciebie jest nie zły psot – Kucharka odpowiada – Gdzieś ty wcześniej był?

- Na spacerze, przecież przepiękna dzisiaj pogada i szkoda taki dzień tylko na siedzenie w domu marnować. Jaki ze mnie psot? –Troszeczkę się naburmuszył – warzywa do zupy przyniosłem.

- Tylko na spacerze? – Pucuś się śmieje.

- Już dobrze moi kochani, później o tym porozmawiamy – mówi Wróżka, podając kawałek mięsa Miedziusiowi.

- Pomidory już chyba gotowe. Przetrzyjcie je teraz, żeby pozbyć się skórek– Lanuszka poprosiła i do mięsa dodała wszystkie obrane warzywa. Solą i pieprzem jeszcze doprawiała do smaku.

- Czy pomidory już na przecier przetarte moi kochani? – Z uśmiecham  zapytała.

- Tak, tak –już Pucuś figlarnie się przechylił i podał go Miedziusiowi.

- Proszę trochę ostrożniej, bo na boki pryskasz zamiast do środka eliksir słodki wlewać – zabulgotał miedziany kocioł.

- Przepraszam – odpowiedział Pucuś i już w zlewie z pluskiem się kąpał.

- Stoliczku, nakryj się – Lanuszka klasnęła w dłonie. – Zaraz przyjdą goście, a zupa już prawię gotowa.

Obrus biały gładko rozłożył się na stole. Z szafek wyfrunęły półmiski, z szuflad wyskoczyły roześmiane łyżki. Ładnie w rzędach ułożyły się do obiadu.

Do drzwi już zaczęli pukać mili goście. 

Bajka polska :))