O trzech krasnoludkach w lesie

Żył sobie pewien człowiek, któremu umarła żona, i żyła też pewne kobieta, której umarł mąż; mieszkali w sąsiedztwie. Wdowiec miał córkę i wdowa także miała córkę. Dziewczynki znały się i bywały u siebie. Pewnego razu, kiedy córka wdowca przyszła do sąsiadki, ta rzekła do niej: 

- Słuchaj, idź do ojca i powiedz mu,że chcę zostać jego żoną, będziesz się wtedy co dzień myć w mleku i pić wino, a moja córka będzie się myć w wodzie i pić wodę.

Dziewczyna posła do domu i powiedziała ojcu, co jej sąsiadka mówiła. A ojciec rzekł:

- Nie wiem sam, co zrobić? Małżeństwo jest radością, ale jest też i udręką.

Wreszcie, ponieważ nie mógł się zdobyć na stanowczą odpowiedź, ściągnął but z nogi i rzekł do córki:

- Weź ten but, ma on w zelówce dziurkę; idź z nim na górę, powieś go na dużym gwoździku i nalej doń wody. Jeżeli woda nie wycieknie, to się ożenię, a jeżeli wycieknie, to nie ożenię się.

Dziewczynka zrobiła, jak jej ojciec kazał; ale od wilgoci napuchła zelówka i but wisiał pełen wody. Dziewczynka zeszła do ojca i opowiedziała mu, jak się rzecz przedstawia. Ojciec wszedł sam na górę, żeby zobaczyć, a kiedy się przekonał, że córka mówi prawdę, poszedł do sąsiadki, oświadczył się i odbyło się wesele.

Następnego dnia, kiedy się dziewczynki przebudziły, przed córką męża stało mleko do mycia i wino do picia, a przed córką żony stała woda do mycia i woda do picia. Następnego dnia stała woda do picia i woda do mycia przed córką męża, jak i przed córką żony. Ale trzeciego dnia woda do picia i woda do mycia stała tylko przed córką męża, a przed córką żony mleko do mycia i wino do picia, i tak już pozostało. Kobieta nienawidziła swojej pasierbicy z całych sił i ciągle szukała okazji, żeby jej dokuczyć. Była przy tym bardzo zazdrosna, gdyż pasierbica była piękna i miła, a jej córka brzydka i odrażająca.

Pewnego razu, podczas srogiej zimy, kiedy rzeki były zamarznięte, a ziemia pokryta śniegiem, uszyła macocha suknię z papieru, a przywoławszy pasierbicę rzekła: 

- Weź tę suknię, idź do lasu i przynieś mi koszyczek poziomek, strasznie mi się ich zachciało.

- Teraz - jęknęła dziewczyna - przecież zimą nie rosną poziomki, ziemia jest zamarznięta, a śnieg przykrył wszystko! I dlaczego mam włożyć tę papierową sukienkę? Na dworze jest tak zimno, że oddech zamarza; wicher ją przewieje, a ciernie zedrą mi ją z ciała. 

- Będziesz mi się jeszcze sprzeciwiać? - krzyknęła macocha - wynoś się w tej chwili i masz mi się na oczy nie pokazywać bez koszyczka poziomek!

Potem dała jej kawałek suchego chleba i rzekła:

- To ci starczy na cały dzień - a pomyślała sobie: "No, teraz to już na pewno zginie z zimna i głodu, i już nigdy nie wróci."

Dziewczynka była posłuszna, włożyła papierową suknię, wzięła koszyczek i wyszła. W koło leżał gruby śnieg, który pokrywał wszystko i nie widać było ani źdźbła zieleni. Kiedy dziewczynka przyszła do lasu, ujrzała mały domek, a przez okienko wyglądały trzy krasnoludki. Kiwnęła im główką na przywitanie, podeszła do drzwi i grzecznie zapukała.

Krasnoludki wpuściły ją, a dziewczynka siadła przy kominku, żeby się rozgrzać, wyjęła swój suchy kawałek chleba i zaczęła jeść. Wtedy krasnoludki rzekły:

- Daj nam też kawałek.

- Bardzo chętnie - odparła, przełamała chleb i dała im połowę. 

Krasnoludki zapytały:

- Co ty tu robisz podczas takiego mrozu w lesie i to w papierowej sukience?

- Ach - odparło dziewczę - macocha kazała mi włożyć tę sukienkę i zabrania wracać do domu, dopóki nie uzbieram pełnego koszyka poziomek.

Kiedy zjadła swój chleb, dały jej krasnoludki miotłę i rzekły:

- Odmieć nam śnieg sprzed okien i drzwi.

A kiedy dziewczyna była na dworze, rzekły krasnoludki jeden do drugiego:

- Co mamy jej podarować za to, że jest taka rzeczna i dobra, i że podzieliła się z nami swoich chlebem?

Wtedy rzekł pierwszy:

- Niech będzie z każdym dniem piękniejsza.

Drugi rzekł:

- Niech za każdym jej słowem pada z ust złoto. 

Trzeci rzekł:

- Niech przybędzie do niej królewicz i ożeni się z nią.

Tymczasem dziewczynka odgarnęła śnieg sprzed chatki, i jak wam się zdaje, co tam nalazła? Piękna, dojrzałe poziomki, czerwoniutkie jak krew. Wielce uradowana nazbierała ich pełen koszyczek, podziękowała za wszystko krasnoludkom, podała każdemu rękę i pobiegła do domu, żeby zanieść macosze to, czego żądała.

Kiedy weszła i powiedziała "dobry wieczór", wypadła z jej ust sztuka złota. Potem zaczęła opowiadać, co jej się w lesie zdarzyło, ale za każdym słowem sypały się z jej ust złote monety, tak że wkrótce pokój ich był pełen.

- Patrzcie na tę pychę - zawołała córka kobiety - żeby tak złoto wyrzucać!

Ale w duszy zazdrościła jej bardzo i chciała też pójść do lasu na poziomki.

A matka na to:

- Nie, moja droga córeczko, dziś jest za zimno, mogłabyś jeszcze zmarznąć.

Ale ponieważ córka nie dawała jaj spokoju, zgodziła się wreszcie, uszyła jej ciepły kożuszek, a na drogę dała jej dużo świeżego chleba z masłem i słodkiego ciasta.

Dziewczynka poszła do lasu i przybyła do tego samego domku. Trzy krasnoludki wyjrzały przez okienko, ale ona nie przywitała się z nimi, nie zwróciła na nich najmniejszej uwagi, otworzyła drzwi i weszła do chatki. Usiadła przy piecu, wyjęła chleb z masłem i ciasto, i zabrała się do jedzenia.

- Daj nam też kawałek - zawołały krasnoludki, ale dziewczyna odparła:

- Dla mnie samej nie starczy, więc jakże mogę wam z tego dać?

Kiedy już zjadła wszystko, rzekły krasnoludki:

- Masz tutaj miotłę i odmieć nam śnieg sprzed okien i drzwi.

- A odmiećcie sobie sami, przecież nie jestem waszą służącą - odparła dziewczyna.

Kiedy się przekonała, że jej nic nie chcą podarować, wyszła bez pożegnania.

Wtedy rzekły krasnoludki jeden do drugiego:

- Co mamy jej za to podarować, że jest taka niegrzeczna i samolubna, i takie ma niedobre serce?

Pierwszy rzekł:

- Niech będzie z każdym dniem brzydsza.

Drugi rzekł:

- Niech jej za każdym słowem żaba z ust wylatuje.

Trzeci rzekł:

- Niech umrze nagłą śmiercią.

Tymczasem dziewczyna rozglądała się na wszystkie strony za poziomkami, a nie widząc ich nigdzie, poszła, pełna zazdrości, do domu. Lecz kiedy otworzyła usta i chciała matce opowiedzieć, co jej się w lesie zdarzyło, za każdym słowem wyskakiwały jej z ust żaby, aż wszystkich przejął dreszcz wstrętu.

Złościła się teraz macocha jeszcze bardziej, ale chociaż coraz więcej dokuczała swojej pasierbicy, to jednak ta z każdym dniem stawała się piękniejsza. Wreszcie pewnego dnia wzięła kocioł, postawiła go na ogniu i zaczęła w nim gotować przędzę. Kiedy ją wygotowała, zarzuciła ją biednej dziewczynie na ramię, dała jej siekierę i kazała jej iść nad rzekę, wybić przerębel i wypłukać przędzę. Dziewczyna usłuchała natychmiast, poszła nad rzekę, wybiła przerębel i zabiera się do płukania przędzy, gdy wtem usłyszała turkot kół i ujrzała złocistą karetę, a w niej pięknego królewicza. Gdy ją królewicz zobaczył, zapytał:

- Co ty tu robisz podczas takiego mrozu?

- Jestem biedną dziewczyną i piorę przędzę.

Żal się zrobiło królewiczowi, tej biednej dziewczynki, a że była przy tym tak piękna, zapytał:

- Czy chcesz pojechać ze mną?

- O, tak, z całego serca - odparła, gdyż cieszyło ją to, że nareszcie zejdzie z oczu macosze i jej wstrętnej córce.

Wsiadła do powozu i odjechała z królewiczem,  kiedy przybyła od jego zamku, pojął ją królewicz za żonę i odbyło się huczne wesele, tak jak jej życzyły krasnoludki. Po roku młoda królowa powiła syna. Gdy się macocha o jej szczęściu dowiedziała, przybyła na zamek z córką, niby w odwiedziny. Ale kiedy król wyszedł i w komnacie nie było nikogo, macocha chwyciła młodą królową za głowę, a jej córka wzięła ją za nogi i wyrzuciły ją przez okno, wprost do rzeki płynącej koło zamku. Następnie macocha włożyła swoją brzydką córkę do łoża i nakryła ją kołdrą po głowę. Kiedy król wrócił i chciał mówić ze swoją żoną, rzekła stara:

- Cicho, cicho, teraz nie można! Ona ma gorączkę i leży w potach, musisz ją, królu, na dziś zostawić w spokoju. 

Król nie podejrzewał nic złego i przyszedł następnego dnia, a kiedy rozmawiała ze swoją żoną, a ona odpowiadała mu, za każdym słowem wyskakiwała jej z usta żaba zamiast, jak dawniej, złotych dukatów. Zapytał więc król, co to znaczy, ale stara powiedziała, że to się chyba stało z gorączki i że z czasem minie.

Lecz w nocy zobaczył kuchcik kaczuszkę, która podpłynęła pod okna zamku i zapytała:

- Królu, królu powiedz mi,

Czy ty czuwasz, czy też śpisz?

A kiedy nie otrzymała odpowiedzi, zapytała znowu:

- Co moi goście porabiają?

Kuchcik odparł:

- Śpią mocno i dobrze się mają. 

Kaczuszka pytała dalej:

- Czy nie zrobiono krzywdy memu dziecku?

A kuchcik odrzekł: 

- O nie, śpi w swoim łóżeczku.

Wtedy kaczuszka, przybrawszy postać królowej, weszła do zamku, nakarmiła swoje dziecię, okryła je kołderką, ukołysała do snu, a potem przybrawszy znowu postać kaczuszki odpłynęła fosą. Tak się to działo przez dwie noce, a za trzecim razem rzekła kaczuszka do kuchcika:

- Idź do króla i powiedz mu, żeby wziął swój miecz, stanął na progu pokoju, w którym ja się znajduję, i niech trzy razy wzniesie i opuści miecz.

Kuchcik pobiegł do króla i powiedział mu to wszystko. Król wziął miecz, stanął na progu i zrobił tak, jak mu kazano, a wtedy stanęła przed nim jego prawdziwa małżonka, piękna i zdrowa. 

Król był wielce uradowany, ale ukrył królową w jednej z komnat aż do niedzieli.

W niedzielę król zapytał:

- Co powinno się zrobić człowiekowi, który drugiego wyniósł z łóżka i wrzucił do wody?

- Nic innego - odezwała się stara - jak taką złą istotę włożyć do beczki, obitej wewnątrz ostrymi gwoździami, i z wysokiej góry wrzucić do wody.

A na to król:

- Słuszny wyrok wydałaś na siebie!

Kazał przynieść taką beczkę, wepchnięto w nią starą wraz z córką; dno zostało zabite i z wysokiej góry potoczyła się beczka do rzeki.

Bracia Grimm:))