O wolarzu i czarodziejskiej prządce

 Żył raz sierota, który nie miał gdzie się podziać, więc mieszkał u starszego brata  i jego żony. Tamci byli chciwi i skąpi, karmili go odpadkami, chłopiec siedział w łachmanach. Sypiał w oborze na sianie.

Zresztą dobrze mu się tam spało, bo w oborze miał najlepszego przyjaciela, a był nim bawół.

Chłopiec głaskał go po kędzierzawym łbie, bawół trącał go ciepłym pyskiem i tak zasypiali obok siebie.

Nie rozstawali się także w dzień. Sierota prowadził bawołu do pracy, ale nigdy nie zapomniał paść go na najbujniejszym pastwisku. Latem dawał mu odpocząć pod drzewem w cieniu, kiedy skwar południowy najbardziej dokuczał, a sam przez ten czas odpędzał od przyjaciela bąki wachlarzem z liści. Zimą, kiedy pod drzewem hulał mroźny wiatr, chłopiec prowadził bawołu na odpoczynek w zaciszne miejsce między skałami.

Nikt nie wiedział, jakie ten chłopiec miał imię, może go wcale nie posiadał? Więc nazywano go: Wolarz. 

Wolarz nie miał z kim rozmawiać, odzywał się tylko do bawołu i śpiewał mu piosenki. Opowiadał mu o wszystkim, co mu się przydarzyło, i co by chciał mieć, i gdzie by chciał być. Bawół jakby rozumiał, ale nie mógł mu odpowiedzieć i to chłopca martwiło. Tak mijał rok za rokiem.

Kiedyś starszy brat zwołał Wolarz i powiedział: 

- Jesteś już dorosłym mężczyzną. Czas, żebyś nareszcie osiadł na swoim. Chcę się z tobą podzielić ojcowizną. dam ci bawołu i wóz na dwóch kołach, mnie wystarczy reszta gospodarki. sam widzisz, że daję ci to, co najlepsze.

Wolarz wcale tego nie widział, przeciwnie: widział, że brat zatrzymuje sobie dom z ogrodem i pole i mleczne bawolice. Ale nie kłócił się ze starszym, tylko pomyślał: "niechże tak będzie, przecież bawół to mój najlepszy przyjaciel i na nic innego bym go nie zamienił."

Założył bawołu do wozu i ruszył w świat.

Minęli wieś, przeszli przez ogromny, ciemny las. Za tym lasem były góry. Tam Wolarz się osiedlił. Rąbał drwa, zwoził je na targ w dolinę i zamieniał drwa na żywność. 

Po jakimś czasie wybudował sobie chatkę ze słomianym dachem i posiał przed nią parę grządek. Miał już teraz prawdziwy, własny dom z ogródkiem.

Pewnej nocy, kiedy wracał z lasu prowadząc bawołu, usłyszał jakiś głos obok siebie.

- Wolarzu, Wolarzu, Wolarzu!

Kto to mógł się odzywać?

Głos rozległ się po raz drugi - tuż, blisko. A nikogo nie było widać.

Wtem Wolarz zobaczył w świetle księżyca, że stary bawół zamyka i otwiera pysk. A więc to przyjaciel nareszcie przemówił! Wolarz tak się ucieszył, jakby mu podarowano coś najpiękniejszego.

- Jutro o zmierzchu idź zboczem góry aż do przełęczy - powiedział bawół. - Po drugiej stronie przełęczy skręć na prawo. Zobaczysz las, a w dole jezioro. Zejdź nad wodę, tam będą pływały wróżki. Znajdziesz ich szaty porozrzucane na brzegu, poszukaj sukienki z różowego jedwabiu i zabierz ją. ta wróżka, która cię poprosi, żebyś jej oddał sukienkę, zostanie twoją żoną.

Nazajutrz po południu Wolarz poszedł zboczem góry, minął przełęcz i las, aż zaszedł nad jezioro. 

Słońce właśnie zachodziło i na błękitnej wodzie błyszczały drobne, purpurowe zmarszczki jak łuski ryby. Wolarz schował się za krzakami i popatrzył. W jeziorze pluskały się prześliczne wróżki. 

Wysunął się ostrożnie, odnalazł różową sukienkę i znowu się ukrył.

Wróżki wyszły na brzeg. Jedna z nich zawołała:

- Śpieszmy się! Jeżeli nasza babka zauważy, żeśmy uciekły z nieba na ziemię, to nie wiem, co nam zrobi.

_ Ach, gdzie moja sukienka? - martwiła się inna wróżeczka, biegając to tu, to tam nad brzegiem jeziora. - Oddajcie mi sukienkę!

- Ja mam twoją sukienkę - zawołał Wolarz. - nie bój się, piękna panienko.

I rzucił jej szatę.

Wróżka się ubrała i usiał obok Wolarza. Inne wróżki odleciały już dawno, ona jednak rozczesywała długie, czarne włosy i rozmawiali. wolarz opowiedział jej o sobie i ona jemu o sobie.

- Jesteśmy wnuczkami Bogini Zachodu - mówiła wróżka. - Nasza babka zapędza nas wciąż do przędzenia i tkania. Chce mieć dużo, dużo różnobarwnego atłasu, przetykanego złotem i srebrem ja przędę i tkam najładniej, więc nazywają mnie Czarodziejką Prządką.

Podniosła rękę i zatoczyła nią koło w powietrzu.

- Widzisz, jak pięknie jest teraz, kiedy słońce zachodzi? - mówiła dalej. - To my utkałyśmy te wszystkie barwy, co świecą w górze. trzeba tych barw wiele, żeby przystroić całe niebo i wciąż potrzebne są nowe, inne co dzień, co godzinę. Toteż babka nie daje nam spocząć. Z całego świata nie widzę nic więcej, tylko rąbki snujących się po niebie obłoków przez wąskie okienko. 

Westchnęła. spojrzała na Wolarza i zobaczyła w jego oczach współczucie. Opowiadała dalej:

- Dzisiaj babcia usnęła po obiedzie. Skorzystałam z tego i namówiłam inne prządki, żebyśmy uciekły na ziemię. Chociaż na chwilę. Tu u was tak ślicznie, tak zabawnie, tak przyjemnie.

Wolarz powiedział nieśmiało:

- Piękna panienko, oboje umiemy pracować, może byłoby nam dobrze razem. Czy chcesz, żebyśmy byli mężem i żoną?

Wróżka pomyślała chwilę i zgodziła się.

Odtąd Wolarz pracował w polu i w lesie, a wróżeczka przędła i tkała. Dobrze im się żyło. Urodził im się synek, potem córeczka.

Wróżka opowiadała dzieciom liczne bajki o niebieskich prządkach, o słońcu, księżycu i gwiazdach.

- ale ja wole mieszkać z ludźmi - mówiła. - Wole mieć was, moi kochani, i pracować z waszym ojcem, niż tkać atłasy uwięziona u babki. Tutaj strumyk szemrze tak słodko i wiatr szepcze po między liśćmi.

Jednakże Czarodziejska Prządka wzdychała czasem ukradkiem. Bała się, co zrobi Bogini Zachodu, jeżeli odnajdzie jej kryjówkę. Ale z nikim o tym nie mówiła. Pewnego dnia, kiedy Wolarz pasł starego bawoła, ten przemówił znów do niego:

- Na ziemi już ci pomóc nie mogę, musimy się z sobą pożegnać . Kiedy umrę, zakop moje ciało, ale przedtem zdejmij ze mnie skórę i schowaj starannie.

Wolarz, jego żona i dzieci serdecznie żałowali przyjaciela i płakali po nim. Zakopali jego ciało, a skórę schowali, jak przykazał.

A co się działo tymczasem w niebie?

Kiedy Bogini Zachodu zbudziła się z drzemki, była zdziwiona, że jest tak cicho. Rozejrzała się; nie ma wróżek przy warsztatach! Strasznie się rozgniewała.

Rozgniewała się jeszcze bardziej, kiedy prządki wróciły z kąpieli i okazało się, że brakuje najzręczniejszej. 

- Chociażby się ukryła w rozpadlinach niebosiężnej góry Tajszan albo na wyspach koralowych pośrodku oceanu - zawołała babka - i tak odnajdę krnąbrną dziewczynę! 

Rozesłała niebieskich wojowników na wszystkie strony, ale daremnie szukali prządki przez kilka lat.

Wreszcie wypatrzyli ją w chacie Wolarza. Wtedy Bogini Zachodu sama pośpiesznie sfrunęła n ziemię.

Wolarz pracował w polu i nie widział, kiedy stara chwyciła jego żonę. Syn uczepił się jej sukni, chciał matkę zatrzymać i krzyczał ze wszystkich sił. Bogini Zachodu odepchnęła malca tak gwałtownie, że chłopiec upadł, a wicher uniósł babkę i wnuczkę. Czarodziejska prządka zdążyła tylko krzyknąć do dzieci:

- Zawołajcie ojca!

Synek pobiegł co prędzej do niego, krzycząc i płacząc. Wolarz pobiegł do chatki, ale był już za późno. Zobaczył tylko tkackie czółenko między nićmi nie dokończonej tkaniny, ryż gotujący się w garnku na ogniu i płaczącą córeczkę na progu. Czarodziejska prządka zniknęła. 

Wolarz szybko zarzucił na plecy bawolą skórę. Posadził dzieci do dwóch koszyków i uczepił te koszyki u boku końców bambusowego pręta, a pręt przewiesił przez ramię. 

Skoro tylko wyszedł z chatki, zerwała się straszliwa wichura i uniosła ich wszystkich w powietrze. Gwizdała i m w uszach, niosła wyżej i wyżej, aż im dech zamierał w piersiach. Wreszcie Wolarz zobaczył w dali swoją żonę i jej starą babkę. 

- Lecę ci pomóc - zawołał do Czarodziejskiej prządki.

Wtem Bogini Zachodu wyciągnęła z włosów szpilkę z drogocennego, zielonego kamienia i nakreśliła nią w powietrzu długą linię. W tej samej chwili szeroka, spieniona, biała rzeka zagrodziła drogę Wolarzowi.

Odtąd w każdą pogodna noc ludzie widzą na niebie Mleczną Drogę. 

Wolarz stanął z dziećmi na jednym brzegu, a Czarodziejska Prządka na drugim. między nimi płynęła nieprzebyta mleczna rzeka.

Widzimy ich z ziemi, błyszczą nam jak gwiazdy. Jedną z tych gwiazd nazywamy Altair, a drugą - Wega. Poproście uczonych ludzi, to je wam pokażą. Altair to Wolarz, a Wega - jego żona.

Kiedy babka znów kazała wnuczce tkać, prządka ta płakała, że łzy zalewały jedwabie, i gasiły na nich barwy. Więc Bogini Zachodu powiedziała:

- Jeżeli będziesz przędła i tkała tak ładnie, jak dawniej, to raz na rok, siódmego dni siódmego miesiąca według kalendarza księżycowego, pozwolę ci spotkać się z mężem i z dziećmi.

Odtąd tego dnia prawie nie widać gołębi na ziemi. Wiecie dlaczego? Bo wszystkie gołębie już od rana odlatują w daleką drogę. Robią z siebie most na d niebieską rzeką, żeby rodzina Wolarza mogła się spotkać.

Jeżeli chcecie wiedzieć, o czym oni szepczą na moście  w noc radosnego spotkania, to wyjdźcie do ogrodu, ukryjcie się pod drzewem winorośli i posłuchajcie. 

Bajka chińska:))