Paweł i Gaweł

Paweł i Gaweł w jednym stali domu,

Paweł na górze, a Gaweł na dole;

Paweł spokojny, nie wadził nikomu,

Gaweł najdziksze wymyślał swawole.

Ciągle polował po swoim pokoju: 

To pies, to zając - między stoły, stołki,

Gonił, uciekał, wywracał koziołki,

Strzelał i trąbił, i krzyczała do znoju.

Znosił to Paweł, nareszcie nie może; 

Schodzi do Gawła i prosi w pokorze:

"Zmiłuj się waćpan, poluj ciszej nieco,

Bo mi na górze szyby z okien lecą!"

A na to Gaweł: "Wolnoć, Tomku

W swoim domku."

Cóż było mówić? Paweł ani pisnął,

Wrócił do siebie i czapkę nacisnął.

Nazajutrz Gaweł jeszcze smacznie chrapie,

A tu z powały coś mu na nos kapie.

Zerwał się z łóżka i pędzi na górę.

Stuk, puk! - Zamknięto.

Spogląda przez dziurkę
I widzi... Cóż tam? Cały pokój w wodzie,

A Paweł z wędką siedzi na komodzie. 

"Cóż waćpan robisz?" "Ryby sobie łowię."

"Ależ, mospanie, mnie kapie po głowie!"

A Paweł na to: "Wolnoć, Tomku,

W swoim domku."

Z tej to powiastki morał w tym sposobie:
Jak ty komu, tak on tobie. 

Aleksander Fredro :)