O kniaziu kocie i Liszcze-Chytrusce

Jeden gospodarz w Przymorskim Kraju miał kota. Chuligan ten kot i psocił za całą kocią czeredę. A to kurczaka skradł i pożarł, a to mleko gospodyni wypił, to znów na piec wskoczył i suszące kiełbasy ukradkiem porozgryzał. Słowem - szkodnik, jakiego świat nie widział, a i przecher okropna, bo nikt go nigdy na gorącym uczynku nie złapał. Przebrała się wreszcie miarka. Gospodarz kota za kark ucapił, do worka wsadził, zawiózł do lasu i tam wolno puścił. Kot umknął w paprocie i wcale nie miał zamiaru wracać. Ale samotne i głodne życie w lesie też mu się nie uśmiechało. Łaził po ścieżkach, drapał się po drzewach, aż tu nagle spotkał Liszkę-Chytruskę. 

Ani kot dotąd lisa nie widział, ani lisica kota. Stali, tak, wpatrzeni w siebie, aż Liszka zalotni ujęła się pod boki, ogonem jak suknią długą zamiotła i spytała:

- A wy, szanowny panie, skąd w naszym lesie, znaczy, wzięliście się? 

- Jestem Kotafiej Pazurowicz, przybywam z Syberii mam tu kniaziem być i władcą nad wszelkim zwierzem - odpowiedział rezolutnie kocur. 

- Ach, Kotafieju Pazurowiczu, to dla mnie zaszczyt, przyjmij, proszę zaproszeni do mojej skromnej nory - zarumieniła się Liska-Chytruska, bo zrozumiała, że oto los jej wspaniałego kawalera zsyła. Nie dość, że wąsaty, nie dość, że pręgowany jak tygrysy, to jeszcze wysoko urodzony. Liszka-kniaziówna - to by dopiero było ni byle co! 

Ugościła kota w swej jamie, podała mu smakołyki.

- Kniaziu Kotafieju, a czyś ty samotny, czy żonaty? - spytała.

- Samotny, Liszko, na ożenek i czasu nie był i służba krajowi nie zezwoliła. Ale teraz mam życzenie ożenić się, choćby zaraz.

Liszce dwa razy powtarzać nie było trzeba. I tak Kotafiej Pazurowicz z Liszką-Chytruską wzięli ślub i zamieszkali razem. Kot wylegiwał się całymi dniami, a Liszka przynosiła przeróżne smakołyki. Nocą lisica spała, za to kot wymykał się na polowanie. Przynosił nad ranem upolowane myszy i nornice, kładł przed lisicą strzępki ich futer i dogadywał:

- Ot, widzisz, niedźwiedź, nie chciał się pokłonić kniaziowi Kotafiejowi. A tu masz borsuka. Drogi mi nie ustąpił. A tu mi się łoś zaplątał, gbur i prostak. który dotąd jeszcze nie złożył pozdrowienia mojej ślicznej żonce - chełpił się kocur przed lisicą, a ta słuchała z szeroko otwartym pyszczkiem. 

"No, to mi się trafiło. Nie dość, że kniaź, to jeszcze charakternik, będę ja miała życie jak w raju" - pomyślała Liszka-Chytruska. I jeszcze więcej usługiwała swemu pręgowanemu mężowi, smakołyków donosiła i dbała o niego jak o swój największy skarb. 

Nie minęły trzy tygodnie, odkąd Kotafiej Pazurowiacz zamieszkał w przytulnej lisiej norze. Liszka-Chytruska napotkała w lesie Miszkę Grizliewicza, znaczy się niedźwiedzia burego, co po puszczy się wałęsał, wszystkie zwierzęta strasząc swą siłą.

- Ho, ho, ho Liszko moja ty ukochana, a pójdź, niechże cię ucałuję i wyściskam - zaryczał Miszka Grizlewicz na powitania i dawaj do lisicy podchodzić, w pół ją brać i do całowania się szykować. Odepchnęła go, pod boki się wzięła, czepek biały na  głowie poprawiła, ogonem gniewnie, niczym suknią czerwoną, zmiotła.

- Ty uważaj, kudłaczu - wrzasnęła. - Bo jak się mój mąż dowie, jaki z ciebie prostak, nie zostanie z ciebie ani kawałeczek całej skóry! 

Miszka Grizlewicz zdziwił się niepomiernie.

- A kto niby ten twój mąż, żebym ja się miał go bać, a? - spytał głupowato.

- To jest nasz nowy kniaź, Kotafiej Pazurowicz. Przybył z Syberii, żeby w naszym lesie porządek zaprowadzić. Mówię ci, gdy wpadnie w złość, litości nie ma w nim ani odrobinki. Każdego zwierza w mig na pazurach swych rozniesie - dogadywała Liszka-Chytruska niedźwiedziowi.

Ten zląkł się nie na żarty.

- Ech, Liszko-Chytrusko! Poznaj mnie z tym twoim mężem. Może by mnie na służbę wziął? - spytał Miszka.

- Zabij wołu, opraw go, przynieś na polanę, to się i zobaczy. Jeśli Kotafiej uzna, że dar przyniosłeś odpowiedni, to ci i może służbę da - odpowiedziała roztropnie Liszka.

Po czym odwróciła się dumnie i odeszła. Nazajutrz w lesie spotkała wilka. 

Wolf Żarłokowycz przechadzał się bez celu po polanie, a na widok Liszki-Chytruski wąsa podkręcił i zaczął się do niej zalecać:

- Liszko, krasawico, piękności ty moja! Już dawno mnie nie odwiedzasz, pieśni ze mną nie śpiewasz. Cóżem ci zrobił, okrutna?

Liszka-Chytruska tylko prychnęła pogardliwie i pacnęła Wolfa Żarłokowicza po łapach.

- A tyś co myślał, szary ogonie? Że ja nie dokąd zaglądać, nie mam z kim pieśni śpiewać? Ty lepiej pokłoń się nisko, bo teraz nie ze zwykłą Liszka-znajomką rozmawiasz, ale z Liszką-kniaziówną. Bo mój mąż to tutejszy kniaź i władca wszelkiego zwierza.

Wolf Żarłokowycz zgłupiał całkiem od tej przemowy, bo jak żył, żadnego władcy w tym lesie nie oglądał. No, może z wyjątkiem niedźwiedzia, który był najsilniejszy, ale na władcę zwierzą zbyt durny. 

- kniaź i władca? - spytał niepewnie. - A któż on jest, siostrzyczko?

- To Kotafiej Pazurowicz. Z rodu tygrysiego, przybył wprost z Syberii, żeby porządek w tym lesie zaprowadzić.

Wilk zląkł się nie na żarty.

- Liszko, siostrzyczko, a pozwól mnie, po starej z tobą znajomości, onemu Kotafiejowi się pokłonić. Wiesz przecież, żem ja ci zawsze dobrze życzył - przypomniał się wilk.

- Upoluj barana, upiecz go smakowicie w ziołach i korzonkach, a może Kotafiej pazurowicz łaskawym okiem na ciebie spojrzy - powiedziała dumnie Liszka-Chytruska i z godnością poszła do domu, gdzie kot smacznie spał, objedzony po uszy tym, co mu żona ostatnio przyniosła. 

Ale stało się tak, że Miszka Grizliewicz  , i Wolf Żarłokowycz prędko zapomnieli o tym, że mają nowemu władcy lasu przynieść cenne podarunki. Pewnej nocy jednak obydwaj zaplątali. A zupełnym przypadkiem tę własnie polanę wybrał sobie na spacer kot Kotafiej, który tylko nocą opuszczał lisią jamę. Właśnie przyczaił się w wysokiej trawie i jednym błyskawicznym skokiem upolował leśną mysz. Kucnął pod krzakiem i zaczął ją pożerać, warkocząc przy tym z upodobaniem do świeżej krwi. Posłyszał to niedźwiedź i struchlał, bo te pomruki i warkotanie przerywało jeszcze głośne "Mniam! Chrup!"

- Oj, niedobrze - szepnął Miszka Grizliewicz. - Ani chybi to ten kniaź kocur, któremu ja się zapomniałem pokłonić. 

I nie zwlekając, odwrócił się i jak najciszej zaczął oddalać się od polany. W ty momencie wpadł na wilka, który był zaczajony pod ściętym pniem na nocne gryzonie, ale przysnął nieroztropnie. Teraz nadepnięty przez niedźwiedzia, w kompletnej ciemności, nie namyślając się ani chwili, ugryzł go w nogę. Miszka Gryzlewicz ryknął i palnął wilka w łeb, aż temu się gwiazdy pokazały pod powiekami.

- Miaaauuu! - zakrzyknął tym razem przerażony kot i czmychnął na drzewo.

Wolf Żarłokowicz podskoczył ze strachu i capnął niedźwiedzia zębami w nos. Ten znowu ryknął i pazurami przejechał wilk po grzbiecie, a w tym samym czasie kot wydał z siebie przeraźliwy wrzask, zaś jego zielone ślepia zapłonęły w ciemnościach jak dwie pochodnie. Miszka Grizliewicz i Wolf Żarłokowycz nie czekali, aż dostaną im się kolejne razy, ale każdy z nich pobiegł na oślep w swoją drogę. A co im futra po ciemku nadszarpnęły kolce jeżyn, co ich jakaś gałąź po  grzbiecie chlasnęła, to obaj myśleli, że oto na karkach siedzi im ten straszny, niewidziany jeszcze przez nikogo Kotafiej Pazurowicz. I gnali przed siebie aż do świtu.

Kot Kotafiej Pazurowicz także szubko u ciekł do jamy Liszki-Chytruski, ale resztki zjedzonej myszy nadal tkwiły na jego łapach. Gdy nad ranem lisica wstała, ujrzała swego męża siedzącego obok posłania i czyszczącego sobie pazury z resztki krwi i sierści.

- Na litość, mężu mój! Co ci się stało? - zdumiała się Liszka-Chytruska .

- Widzisz, żoneczko, napotkałem w lesie jakiś dwóch zuchwalców. Obaj wielcy, futrem nakryci. Jeśli nie pomarli z ran, to przeżyją - odpowiedział kot przechera. 

Rano Liszka-Chytruska poszła do lasu. Patrzy, mruga, własnym oczom nie wierzy. Człapie ciężko Miszka Grizliewicz, na jedną łapę utyka. Futro na nim zmierzwione, całe poszarpane i poskubane, nos pogryziony i spuchnięty, szkoda gadać. Za niedźwiedziem idzie powoli Wolf Żarłokowycz. I on jakże pobity! Ogon ma przetrącony , a łeb, przedstawcie sobie, burą szmatą obwiązany. Zobaczyli obaj Liszkę-Chytruskę, dawaj biadolić, pełzać, kłaniać się na ziemi, skomleć i zawodzić. 

- Oj, oj nie karz nas, Liszko-kniaziówno. Zapomnieli my podarki kniaziowi Kotafiejowi złożyć, oto jak nas pokarał - wystękał Miszka Grizliewicz.

- Nie przynieśliśmy mu wołu i barana, ot i sami mało nie skończyliśmy na rożnie. Siostrzyczko, krasawico, wstaw się za nami u kniazia, niech nam życie oszczędzi, a my mu piękne podarki sprawimy! - błagał Wolf Żarłokowycz.

Liszce w to graj, bo się i po prawdzie już jej znudziło ciągle na polowania chodzić. 

- No, chłopaczkowie mili, macie ostatnią okazję. Albo jutro na polanie a mężem dostaniemy na polanie wspaniałego byka i wonnego barana, albo śmierć was czek w pazurach kniazi Kotafieja - rzuciła sucho Liszka-Chytruska.

Niedźwiedź i wilk w oka mgnieniu popędzili do wsi i osad ludzkich i nie zaważając na pasterzy, porwali jednego wołu i jednego barana . Potem rozpalili ognisko i piekli zdobycz na rożnach.

Liszkę-Chytruskę dobiegł ten zapach i powiada: 

- No, mój mężu, kniaziu. Pora iść na gości. Ci, których takeś poturbował, chcą teraz prosić twej łaski. No i najemy się od syta - powiedziała.

Kocurowi nie w smak była ta wizyta, bo co tu dużo ukrywać, bał się wilka zębatego i niedźwiedzia wielkiego jak góra. I nie wiedział wcale, że oni jeszcze bardziej boją się jego. Rad nie rad poszedł kot Kotafiej ze swą śliczną żoną Liszką w gości do wilka i niedźwiedzia. ale ci dwaj sami przemyśliwali, gdzie by tu się przed nim ukryć. Wreszcie Wolf Żarłokowycz powiada tak: 

- Wlezę w krzaki, zasypię się suchym listowiem, schowam się w nim cały. Niechże zjada tego barana na zdrowie beze mnie.

a Miszka Grizliewicz na to: 

- Ot, mądry, mnie samego zostawia na pewną śmierć. Ja wtenczas wejdę na sosnę i niech tam sobie kniaź Kotafiej zeżre mojego byka sam.

I tak też zrobili. Kiedy Liszka-Chytruska, Kotafiej Pazurowicz zbliżyli się do polany pachnącej mięsem, nie było na niej nikogo.

- Ależ ten Kotafiej maluśki - zdziwił się niedźwiedź, przypatrując się im z wierzchołka sosny.

Tymczasem kot rzucił się na wonne mięso i zaczął je szrpać zębami i pazurami, mrucząc: "Mrrrauu! Mrrauu!" Wilk nie dosłyszał i zdało mu się, że kot woła: "Mało! Mało!". Chciał wyjrzeć na kniazia Kotafieja, ale suche liście zaszeleściły i odsłoniły jego wilgotny, czarny nos. Kocur pomyślał, że to mysz przemyka w zaroślach. Bez wahania skoczył z pazurami i zatopił  je głęboko w wilczym nosie. Wolf Żarłokowycz zawył z bólu, wyskoczył z krzaków i w podskokach uciekł.

Kotafiej przerażony wskoczył na pień sosny, na której wierzchołku tkwił niedźwiedź. Miszka Grizliewicz wystraszył się nie na żarty na widok kota wspinającego się ku niemu po pniu.

- No, teraz da mi popalić - jęknął.

Puścił pień i zleciał z drzewa na ziemię, aż jęknęło. Zerwał się i kulejąc, pokuśtykał w las.

Od tej pory wszystkie zwierzęta w lesie bały się kota Kotafieja i ustępowały mu z drogi. A pieczone mięso barana i byka starczyło kotu i lisicy na całą zimę. 

Bajka rosyjska:)