Kosiarz i wilk

Kosiarz usiadł sobie w południe nad rowem i jadł. Wtem wybiegł z lasu głodny wilk, podszedł do kosiarza i pyta:

- Człowieku, co ty jesz?

- Chleb.

- Daj mi spróbować.

Kosiarz odłamał kawałek i rzucił wilkowi. Wilk połknął go, oblizał się i mówi:

- Widzę, że wy, ludzie, macie smaczne jedzenie. Żebym to ja miał takie!

- Możesz mieć - odpowiedział kosiarz. - Popracuj, a najesz się, ile ci się 

w brzuchu zmieści.

- Nie żartujesz? - ucieszył się wilk. - Bądź tak dobry i naucz mnie jak to się robi. 

Więc kosiarz zaczął uczyć wilka: 

- Najpierw trzeba pole zorać...

- I będzie chleb? 

- Ej, ej, nie tak zaraz! Trzeba pole zbronować, zasiać...

- I już?

- No nie, poczekaj. Na jesieni, wysiejesz ziarno, potem ono poleży w ziemi. Na wiosnę skiełkuje, a latem... 

- Latem można jeść, tak? 

- Gdzież tam jeść! Kłosy będziesz jadł? Trzeba żyto zżąć, powiązać w snopy, ułożyć w kopki, przewiać, zawieźć do młyna, przemleć na mąkę...

- I zjeść?

- Ach, ty wilczysko niecierpliwe! Strasznie ci pilno do żarcia, tylko robić ci się nie chce. Trzeba przecież mąkę zamiesić, ciasto zakwasić, a jak wyrośnie, trzeba w piecu napalić, porobić bochenki i upiec. Dopiero wtedy będziesz jadł chleb.

Wilk westchną i mówi:

- Jak tak to już mi się odechciało chleba. Niesmaczny jakiś.

- Dlaczego niesmaczny? - pyta kosiarz. 

 - No nie... właściwie to nie jest niesmaczny, jest nawet bardzo dobry, ale za dużo trzeba się przy nim napracować i za długo czekać. poradź mi lepiej coś takiego, czym mógłbym sobie nabić brzuch bez pracy, raz, dwa! 

Kosiarz pomyślał chwilę i tak radził wilkowi:

- Widzisz tę starą kobyłę, co pasie się ze swoim źrebakiem?

Zjedz sobie tego źrebaka. 

Wilk ucieszył się i pobiegł na pastwisko. Patrzy: wiele koni tam się pasie, 

a między nimi chodzi stara klacz ze źrebakiem. Wilk poczekał, aż odeszła z nim na bok od stada i zawołał: 

- Hej, ty, źrebaku! Człowiek kazał mi cię zjeść.

- No to mnie zjedz - zarżał źrebak cieniutkim głosikiem i myk! Schował się pod brzuchem matki.

Rozzłościł się wilk i zawołał groźnie:

- ach, ty taki owaki, w chowanego będziesz się ze mną bawił?

I hyc! Przyskoczył do klaczy, żeby porwać spod jej brzucha źrebaka. ale klacz jak go nie wytnie kopami w samą mordę, aż wilk fiknął koziołka.

Poleżało wilczysko chwilkę, oprzytomniało, wstało a że było głodne więc znów hyc! do klaczy. A klacz znów bryk! że mało mu kości nie połamała.

Przekonało się wilczysko, że nie da rady. Powlokło się do kosiarza z powrotem i mówi: 

- Na źrebaka też nie mam apetytu. Jego matka ma strasznie ciężkie i twarde kopyta. Poradź mi co innego.

Kosiarz znów chwilę pomyślał i powiada tak:

- No dobrze. Idź teraz na łąkę, tam pasie się baran. baran ma lżejsze kopyta. Zjedz go sobie.

Wilk pobiegł na łąkę. Zobaczył barana i zawołał: 

- Słuchaj, baranie! Człowiek kazał mi cię zjeść.

- Jak człowiek kazał, to nie ma rady - powiedział baran. - ale bądź tak dobry 

i nie rwij mnie na kawałki, braci wilku kochany, bo szkoda mojego futra, może się komuś przydać. Stań tam, pod gruszą i otwórz pysk jak najszerzej, a ja przybiegnę i wskoczę ci prosto do gardła.

Wilk rozstawił szeroko łapy od gruszą, nastroszył wyleniałą sierść, rozstawił paszczę jak wrota i czeka.

Baran rozpędził się i trach! Z całej siły tryknął wilka w łeb.

Upadł wilk na ziemię, zamroczyło go. przez dwie godziny leżał nieprzytomny. Baran nie był głupi, więc uciekł tymczasem, że i śladu po nim nie zostało.

Wilk wyleżał się wreszcie i oprzytomniał. Otworzył oczy, patrzy w prawo, patrzy w lewo; nie ma barana.

Więc wstał, rozejrzał się, pokiwał łbem i mruknął:

- Czym go zjadł, czym go nie zjadł? Chyba zjadłem...

Bajka litewska:))