Calineczka

Była sobie pewnego razu kobieta, która bardzo, bardzo pragnęła mieć malutkie dziecko, ale nie wiedziała, skąd je wziąć. Poszła więc do starej czarownicy i powiedziała jej:

- Pragnęłaby z całego serca mieć malutkie dziecko, czy mogłabyś mi powiedzieć, skąd je mogę wziąć?

- Znajdziemy na to radę - powiedziała czarownica. - Masz tu ziarnko jęczmienia, nie z tego gatunku, które rośnie na chłopskim polu, ani z tego, który jedzą kury. Wsadź je do doniczki, zobaczysz, co z tego wyrośnie.

- Dziękuję ci - powiedziała kobieta i dała czarownicy dwanaście groszy. Potem poszła do domu, zasadziła ziarnko jęczmienia i natychmiast wyrósł piękny, duży kwiat, który wyglądał jak tulipan, ale płatki miał stulone tak, jak gdyby kwiat był jeszcze w pączku.

- Jakiż to piękny kwiat!- zachwyciła się kobieta i pocałowała śliczne, czerwone i żółte płatki.

I w chwili kiedy składała ten pocałunek, rozległ się jak gdyby wystrzał, i kwiat otworzył się od razu. Był to prawdziwy tulipan, ale w środku kwiatu siedział na zielonym słupku maleńka dziewczynka, śliczna i delikatna. Miał nie więcej niż cal wysokości i dlatego nazwano ją Calineczką. Pięknie polakierowana łupina włoskiego orzecha służyła jej za kołyskę, błękitne płatki niezapominajek zastępowały materace, a płatek róży kołderkę. Spała tam w nocy, a w dzień bawiła się na stole, gdzie kobieta postawiła talerz, a na około zrobiła wianek z kwiatów, których łodygi leżały w wodzie; po talerzy pływał wielki płatek tulipana, a Calineczka mogła na nim siedzieć i płynąć z jednego brzegu talerza do drugiego, a zamiast wioseł miała dwa białe, końskie włosy. Wyglądało to prześlicznie. Calineczka umiała także śpiewać tak pięknie i wdzięcznie, jak nikt na świecie.Pewnej nocy, gdy leżała w swoim ślicznym łóżeczku przyszła wstrętne ropucha; wskoczyła on przez okno, bo szyba była stłuczona. Ropucha była brzydka, duża i mokra, wskoczyła na stół, gdzie Calineczka spała pod czerwonym płatkiem róży.

- Piękna by była z niej żona dla mojego syna. - powiedziała ropucha, wzięła skorupkę orzecha, gdzie spała Calineczka i razem z nią zeskoczyła z okna do ogrodu.

Przepływała tam szeroka rzeka, brzeg jej był bagnisty, tu mieszkała ropucha ze swoim synem.

Och, jaki był brzydki i wstrętny, zupełnie jak jego matka. 

"Kwa, kwa, brekekekeks!" - to było wszystko, co potrafił powiedzieć, kiedy zobaczył śliczną, maleńka dziewuszkę w łupinie orzecha.

- Nie mów tak głośno, bo się obudzi - powiedziała stara ropucha. - I jeszcze nam ucieknie, bo jest lekka jak łabędzi puch. Posadźmy ją na rzece, na dużym liści lilii wodnej, tam jej będzie dobrze. Ona jest tak lekka i mała, że liść ten jest dla niej całą wyspą. Stamtąd nam nie ucieknie. A my tym czasem doprowadzimy do porządku odświętną izbę pod bagnem, gdzie zamieszkacie po ślubie.

Na rzece rosło mnóstwo wodnych lilii z szerokimi liśćmi, które wyglądały jakby pływały po wodzie. Liść leżący najdalej był największy, do niego podpłynęła ropucha i postawiła na nim łupinę orzecha z Calineczką. Mała istotka obudziła się wczesnym rankiem i kiedy zobaczyła, gdzie się znajduje, zaczęła gorzko płakać, bo liść otoczony był ze wszystkich stron wodą i nie mogła się wydostać na ląd.

Stara ropuch siedział na dole w bagnie i zdobiła izbę trzciną,i żółtymi płatkami nenufarów; wszystko musiało być piękne dla nowej synowej; potem podpłynęła wraz ze swoim synem do liścia, na którym stała Calineczka Chcieli zabrać jej śliczne łóżeczko i wstawić do pokoju młodej pary, zanim ona sama by się tam zjawiła. Stara ropucha ukłoniła się głęboko w wodzie przed Calineczką i powiedziała:

- Oto widzisz mego syna, zostanie on twoim mężem i zamieszkacie z przepychem na dole, w bagnie!

- Kwa, kwa, brekekekeks! - to było wszystko, co potrafił powiedzieć syn.

Potem wzięli śliczne, małe łóżeczko i odpłynęli z niem, a Calineczka siedziała sama na zielonym liściu i płakała, bo nie chciała zamieszkać u wstrętnej ropuchy ani zostać żoną jej syna. Małe rybki, które pływały w wodzie, widziały ropuchę, słyszały, co mówiła i wysunęły głowy z wody, chcąc obejrzeć małą dziewczynkę. Zachwyciły się nią bardzo i zrobiło im się naprawdę żal, że będzie musiał mieszkać u ropuchy. Nie, nigdy, przenigdy! Zebrały się pod powierzchnia wody naokoło zielonej łodygi z liściem, na którym stała, przegryzły zębami łodygę i liść popłynął z biegiem strumienia, a na nim Calineczka daleko, daleko, tam gdzie ropucha nie mogła jej już dogonić.
Calineczka przepływała obok różnych okolic, a małe ptaszki siadały w krzakach, patrzyły na nią i śpiewały: "Jakaż to miła, mała dziewczynka!" Liść razem z nią płynął coraz dalej; w ten to sposób powędrowała Calineczka za granicę.
Uroczy, mały, biały motylek krążył nad nią od dawna i w końcu usiadł na liściu, gdyż Calineczka spodobała mu się niezmiernie; i ona również była bardzo zadowolona, bo ropucha nie mogła jej już dogonić i tak pięknie było tam, gdzie przepływała; słońce świeciło na wodzie i wyglądało jak błyszczące złoto. Calineczka wzięła swój pasek i przywiązała jednym końcem motylka, drugi koniec wstążki przymocowała do liścia; ruszył on teraz o wiele szybciej i ona również, bo przecież stała na liściu.

Nagle sfrunął wielki chrabąszcz, spostrzegł ją, w mgnieniu oka schwycił w swe macki jej smukłą postać i pofrunął z nią na drzewo, a zielony liść płynął dalej po rzece i motyl również, bo był przecież przywiązany do liścia i nie mógł się uwolnić. 
Oh, jak bardzo przestraszona była Calineczka, kiedy chrabąszcz usiadł z nią na drzewie! Najbardziej martwiła się jednak tym, że przywiązała motyla, bo przecież jeżeli nie uda mu się uwolnić, umrze z głodu. A chrabąszcz nie troszczył się o to wcale. Usadowił się razem z nią na największym zielonym liściu, na drzewie; obejrzał ją; panny chrabąszczówny potrząsnęły mackami i mówiły: "Ona ma tylko dwie nogi, jakże to nędznie wygląda! Nie ma macek - mówiły inne. - Jakże jest cienka w pasie, fe, wygląda jak człowiek! Jak brzydka!!!" - mówiły wszystkie chrabąszczówny, a Calineczka była przecież taka śliczna! Tak też myślał z początku chrabąszcz, który ją porwał, ale gdy wszyscy mówili, że jest brzydka, zaczął sam w końcu tak sądzić i nie chciał jej już wcale. Niech sobie idzie, dokąd chce. Chrabąszcze sfrunęły razem z nią z drzewa i posadziły ją na stokrotce; ale Calineczka płakała, że chrabąszcze jej nie chcą, bo jest taka brzydka, a przecież była najmilszą istotą, jaką można sobie wyobrazić, taka delikatna i jasna, jak najpiękniejszy płatek róży.
Przez całe lato mieszkała Calineczka sama jedna w dużym lesie. Uplotła sobie łóżko z traw i powiesiła pod wielkim liściem szczawiu, aby deszcz na nią nie padał; zbierała słodki sok z kwiatów i wypijała rosę, która co rano lśniła na liściach. Tak przeszło lato i jesień, ale oto przyszła zima, mroźna, długa zima. Wszystkie ptaki, które tak pięknie dla niej śpiewały, odleciały. Drzewa i kwiaty zwiędły, wielki szczawiowy liść, pod którym mieszkała, zwinął się i pozostał tylko żółty, suchy, blady. Calineczka marzła straszliwie, bo jej sukienki podarły się, a ona sama była taka delikatna i taka mała. Mogła zamarznąć na śmierć.
Zaczął padać śnieg i każdy płatek śniegu, który na nią padał, był tym, czym dla nas cała łopata śniegu, bo my jesteśmy duzi, a ona mała, tylko cal długości. Otuliła się zeschłym liściem, ale nie grzało jej to wcale; drżała z zimna. 
Tuż pod lasem, gdzie mieszkała, znajdował się duży łan zboża, ale zboża nie było już od dawna, tylko nagie, wyschłe rżysko sterczało na zamarzniętej ziemi. Rżysko to wydawało się Calineczce tak duże, jak olbrzymi las, o, jakże drżała z zimna! Doszła wreszcie do mieszkania polnej myszy. Mysz mieszkała w małej norze pod ścierniskiem. Było tam ciepło i zacisznie, cały pokój zapełniony był ziarnami zboża, oprócz pokoju była piękna kuchnia i spiżarnia. Calineczka stanęła w drzwiach jak mała żebraczka i poprosiła o maleńkie ziarenko jęczmienia, bo od dwóch dni nic nie miała w ustach. 
- Moje ty przemarznięte stworzonko! - powiedziała polna mysz, bo w gruncie rzeczy była to dobra, stara mysz. - Wejdź do mego ciepłego pokoju i zjedz ze mną obiad.
A ponieważ Calineczka jej się spodobała, powiedziała:
- Mogłabyś zostać u mnie przez zimę, ale musisz ładnie, czysto sprzątać mój pokój i opowiadać mi bajki, bo bardzo bajki lubię.
Calineczka robiła wszystko, czego wymagała od niej stara mysz polna i odtąd wiodło jej się bardzo dobrze.
- Będziemy miały wkrótce odwiedziny - powiedziała mysz polna - mój sąsiad ma zwyczaj odwiedzania mnie raz na tydzień. Powodzi mu się jeszcze lepiej niż mnie, ma wielki salony i nosi piękne, czarne, aksamitne futro. Gdyby chciał cię wziąć za żonę, miałabyś los zapewniony. Tylko, że jest niewidomy. Musisz mu opowiedzieć najpiękniejsze bajki, jakie znasz.
Ale Calineczka nie miała na to ochoty, nie zależało jej wcale na sąsiedzie, gdyż był to kret. Przyszedł wreszcie w odwiedziny, w swoim czarnym, aksamitnym futrze. Mysz polna mówił, że jest taki bogaty i uczony, i że jego mieszkanie było więcej niż dwadzieścia razy większe od mieszkania myszy; był rzeczywiście uczony, ale nie znosił słońca i pięknych kwiatów, mówił o nich źle, bo ich nigdy nie widział. Calineczka musiała mu śpiewać i zaśpiewała: "Leć chrabąszczu, leć!" i "Chodzi mniszek po łące!" Wtedy kret zakochał się w niej, zachwycony jej pięknym głosem, ale nie powiedział nic, bo był to już taki rozważny jegomość. Wykopał sobie w ziemi długi korytarz prowadzący do nory myszy, pozwolił Calineczce i myszy spacerować po tym korytarzu, kiedy będą chciały. Poprosił je, aby się nie bały martwego ptaka, który leży w korytarzu.
Był to cały ptak ze skrzydłami i dziobem, umarł zapewne niedawno i pochowano go właśnie tam, gdzie kret wykopał swój korytarz.
Kret wziął do pyska kawałek próchna, które świeciło w ciemnościach, szedł przodem i świecił im w długim, ciemnym korytarzu. Gdy szli obok miejsca, gdzie leżał martwy ptak, kret wparł swój szeroki nos w powałę i rozrzucał ziemię, dopóki nie zrobi otworu dużego, przez który przeświecało światło. Pośrodku na podłodze leżała martwa jaskółka; piękne jej skrzydła były z obu stron przyciśnięte do boków, nogi i głowa schowane pod pióra; zmarznięty ptak na pewno umarł z zimna. Calineczce straszni go było żal, kochała tak bardzo wszystkie ptaszki, które jej tak pięknie śpiewały i ćwierkały, ale kret trącił ptaka swoją krótką nogą i powiedział:
- Nie będzie już nigdy śpiewać! Jakże godne politowania jest stworzenie, które urodziło się ptakiem! Jak to dobrze, że żadne z moich dzieci nie będzie ptakiem; taki ptak nie potrafi nic, tylko wołać "kwiwit", a w zimie musi umierać z głodu!
- Tam, mówi pan jak człowiek rozsądny! - odezwała się mysz polna. - Co przyjdzie ptaszkowi z jego świergotu, gdy nadchodzi zima. Musi głodować i marznąć. Jednak jest w tym coś wzniosłego.
Calineczka nie powiedziała nic; ale gdy oboje odwrócili się plecami do ptaka, schyliła się, odgarnęła pióra, które zakrywały mu głowę i pocałowała go w zamknięte oczy. "Może to on tak latem ślicznie śpiewał - myślała. - Ileż radości sprawił mi ten kochany, piękny ptaszek!"
Kret zatkał dziurę, prze którą przeświecał jasny dzień i odprowadził panie do domu. Ale w nocy Calineczka nie mogła spać; wstała z łóżka i uplotła ze słomy duży, ładny dywan, który zaniosła do korytarza i przykryła ni martwego ptaszka, potem po obu stronach ptaszka położyła miękką bawełnę, znalezioną w pokoju myszy; chciała, aby był ciepło przykryty w zimnej ziemi.
- Żegnaj, śliczny, mały ptaku! - powiedziała. - Żegnaj i dziękuję ci za twój cudny śpiew w lecie, gdy wszystkie drzewa były zielone i słońce tak mocno nam świeciło! - Potem położyła swą głowę na piersi ptaszka, ale nagle zdumiała się, bo wydało jej się, że w środku coś pukało; było to serce ptaszka. Nie był on martwy, tylko skostniały z zimna, a teraz grzał się i powracał do życia.
Jesienią wszystkie jaskółki odlatują do ciepłych krajów, ale ta, która się spóźni, marznie, pada na ziemię i przykrywa ją zimny śnieg. Calineczka drżała na całym ciele, tak bardzo była zszokowana: ptak był duży w porównaniu z nią, która miała tylko cal wysokości. Ale zebrała się na odwagę, otuliła mocniej bawełną zmarzniętą jaskółkę, przyniosła miętowy listek, który jej służył za kołderkę i przykryła nią głowę ptaka. 
Następnej nocy wślizgnęła się do niego znowu; był żywy, ale tak słaby, że mógł tylko na chwilę otworzyć oczy i spojrzeć na Calineczkę, która stała z kawałkiem próchna w dłoni, bo innej latarki nie miała.
- Dziękuję ci, moje śliczne, małe dziecko! - powiedziała chora jaskółka. - Tak się doskonale ogrzałam. Wkrótce odzyskam siły i będę mogła latać na dworze w ciepłym blasku słońca. 
- Ach - powiedziała Calineczka. - na dworze jest tak zimno, śnieg i mróz! Leż w twoim ciepłym łóżku, będę cię pielęgnowała!
Przyniosła jaskółce wody w płatku kwiatu, jaskółka wypiła wodę i opowiedziała jej, jak to zraniła sobie skrzydło o ciernisty krzak i nie mogła z tego powodu tak prędko fruwać, jak inne jaskółki, które odleciały daleko, daleko do ciepłych krajów, upadła na ziemię, ale potem nie wie już nic, co się z nią działo i jak się tu znalazła. 
Przez całą zimę została jaskółka pod ziemią, a Calineczka była dla niej dobra i kochała ją bardzo; , ani kret, ani mysz polna nie mieli o tym pojęcia, bo nie lubili przecież jaskółki.

Natychmiast gdy przyszła wiosna i słońce ogrzało ziemię, jaskółka powiedziała Calineczce: "do widzenia" i otworzyła dziurę zrobioną przez kreta w górze. Słońce tak pięknie świeciło i jaskółka spytała dziewczynkę, czy nie chciałaby z nią razem polecieć, mogłaby siedzieć na grzbiecie i poleciałyby daleko, do zielonego lasu. Ale Calineczka wiedziała, że stara mysz polna zmartwiłaby się. gdyby ją w ten sposób porzuciła.

- Nie, nie mogę - powiedziała Calineczka.

- Bądź zdrowa, moja dobra, śliczna dziewczynko! - pożegnała ją jaskółka i poleciała ku słońcu. Calineczka patrzyła za nią i oczy jej napełniły się łzami, bo bardzo kochała jaskółkę.

- Kwiwit! Kwiwit! - śpiewał ptaszek i pofrunął do zielonego lasu.

Ale Calineczka była bardzo smutna. Nie mogła wyjść na ciepłe słońce; zboże, które było zasiane dookoła domu polnej myszy, wyrosło tak wysoko, że dla małej Calineczki był to duży, gęsty las, miała przecież tylko cal wzrostu. 

- Latem musisz sobie uszyć wyprawę - powiedziała do niej mysz polna, bo właśnie sąsiad, nudny kret w czarny futrze, poprosił o jej rękę. - Musisz mieć suknie i bieliznę, abyś miała w czym chodzić i w czym spać, kiedy będziesz żoną kreta. 

Calineczka musiała kręcić wrzeciono, a mysz polna wynajęła cztery pająki, które dzień i noc przędły i tkały. Co wieczór odwiedzał je kret i mówił bez przerwy o tym, że kiedy się skończy lato, słońce przestanie tak grzać - bo teraz rozpala ziemię na kamień - więc kiedy przejdzie lato, wyprawią sobie wesele. Ale Calineczka nie była wcale zadowolona, bo nie znosiła nudnego kreta. Co rano, kiedy słonce wschodziło i co wieczór, kiedy zachodziło, wymykała się za drzwi i kiedy wiatr rozwiewał kłosy zboża, tak że mogła widzieć błękit nieba, myślała o tym, jak pięknie i jasno jest na świecie i jak bardzo by chciała zobaczyć jaskółkę; ale jaskółka nigdy nie wracała; na pewno była daleko w pięknym, zielonym lesie.

Kiedy nadeszła jesień, wyprawa Calineczki była skończona.

- Za cztery tygodnie będziesz miała wesele - powiedziała do niej mysz polna. Ale Calineczka zaczęła płakać i powiedziała, że nie chce iść za mąż za nudnego kreta.

- Głupstwo - powiedział mysz polna - nie upieraj się, bo cię ugryzę moimi białymi zębami. Będziesz miała takiego przystojnego męża. Nawet królowa nie ma takiego lśniącego, czarnego futra. Ma on dobrze zaopatrzoną kuchnię i piwnicę. Powinnaś gorąco dziękować za takiego męża.
I oto miało się odbyć wesele. Przyszedł kret, aby zabrać Calineczkę, miała z nim mieszkać głęboko pod ziemią i nigdy nie wychodzić na ciepłe słoneczko, bo kret nie znosił słońca. Calineczka była bardzo zmartwiona, musiała się pożegnać z jasnym słońcem, w które mogła przecież patrzeć stojąc przed drzwiami mieszkania polnej myszy.
- Żegnaj, jasne słońce! - powiedział dziewczyna, wyciągnęła do góry ramiona i oddaliła się trochę od mieszkania polnej myszy. Zboże było zżęte i sterczały tylko suche badyle. - Żegnaj, żegnaj! - powtórzyła i objęła delikatnym ramieniem mały, czerwony kwiatek, który tam rósł. - Pozdrów ode mnie kochaną jaskółkę, jeżeli ją zobaczysz!
- Kwiwit! Kwiwit! - rozległo się nad jej głową, obejrzała się, była to jaskółka, która właśnie nad nią przelatywała. Gdy tylko zobaczyła Calineczkę, bardzo się ucieszyła; dziewczynka opowiedziała jej, jak niechętnie wychodzi za mąż, za brzydkiego kreta i że będzie musiała mieszkać głęboko w ziemi, gdzie nigdy nie świeci słońce. Nie mogła się powstrzymać od płaczu.
- Teraz nadchodzi chłodna zima - powiedziała jaskółka. - Lecę daleko stąd, do ciepłych krajów, czy chcesz polecieć ze mną? Mogłabyś usiąść na moim grzbiecie, przywiąż się tylko mocno paskiem, wtedy odlecimy daleko od wstrętnego kreta i jego ciemnej nory, wysoko nad górami, do ciepłych krajów, gdzie słońce piękniej świeci niż tutaj, gdzie jest zawsze lato i gdzie rosną piękne kwiaty. leć tylko ze mną, mała, kochana Calineczko, która uratowałaś mi życie, kiedy leżałam zamarznięta w ciemnej piwnicy.
- Tak, polecę z tobą - powiedziała Calineczka i usadowiła się na grzbiecie jaskółki, nogi oparła na rozpostartych skrzydłach i przywiązała się paskiem do najmocniejszego pióra, a jaskółka poleciała wysoko w powietrze nad lasami i nad morzem, wysoko nad wielkimi górami, gdzie zawsze leży śnieg. Calineczka marzła w zimnym powietrzu, ale wtedy wtulała się w ciepłe pierze ptaka i wysuwała tylko główkę, aby podziwiać z góry wszystkie piękności.
Przyleciały do ciepłych krajów. Słońce świeciło tam o wiele jaśniej niż tu; niebo było dwa razy tak wysokie, a na wzgórzach i płotach rosły najsoczystsze jasne i ciemne winogrona, a drzewach wisiały cytryny i pomarańcze; pachniały mirty i mięty, a po drogach biegały śliczne dzieci i bawiły się dużymi, barwnymi motylami. Ale jaskółka leciała jeszcze dalej, a było tam coraz ładnie i ładniej. Pod wspaniałymi, zielonymi drzewami nad brzegiem błękitnego morza stał biały, starożytny zamek z marmuru, winogrona pięły się wzdłuż wszystkich kolumn, na górze było wiele gniazd jaskółczych, a w jednym z nich mieszkała jaskółka, która przyleciała z Calineczką.
- Tu jest mój dom - powiedziała jaskółka. - Ale ty musisz sobie wyszukać jeden z tych pięknych kwiatów, które rosną tam na dole, umieszczę cię tam i będzie ci tak dobrze, jak tylko można sobie wymarzyć.
- To cudownie! - powiedziała Calineczka i klasnęła w małe rączki.
A leżała tam duża, biała kolumna z marmuru; upadła ona kiedyś i pękła na trzy kawałki, między którymi kwitły najpiękniejsze, wielkie białe kwiaty. Jaskółka zniżyła się i posadziła Calineczkę na jeden z szerokich płatków. Co za niespodzianka! W środku kwiatu siedział maleńki człowieczek, tak biały i przezroczysty, jak gdyby był zrobiony ze szkła; na głowie miał piękną, złotą koronę, a z ramion wyrastały mu cudne, jasne skrzydła, a nie był wcale większy od Calineczki. Był to duszek kwiatów. W każdym kwiecie mieszkał taki maleńki pan albo maleńka pani, a ten królował nad wszystkimi.
- Jakiż ob piękny! - szepnęła Calineczka od jaskółki. 
Mały książę przestraszył się bardzo jaskółki, bo w porównaniu z nim była ogromnym ptakiem, ale kiedy zobaczył Calineczkę, ucieszył się, była to najpiękniejsza istotka, jaką kiedykolwiek widział. Zdjął więc z głowy złotą koronę, włożył ją Calineczce i spytał, jak się nazywa i czy chce zostać jego żoną i królową wszystkich kwiatów.
To był rzeczywiście zupełnie inny mąż niż syn ropuch i kret w czarnym aksamitnym futrze. i dlatego Calineczka odpowiedziała pięknemu księciu: "Tak". Z każdego kwiatu wyszła pani lub pan i byli tacy śliczni, że aż przyjemnie było patrzeć; każdy przyniósł Calineczce jakiś podarunek, ale najpiękniejsze ze wszystkiego były dwa skrzydła dużej, białej muchy; skrzydła te przytwierdzono jej do pleców i teraz mogła fruwać z kwiatka na kwiatek. Była to wielka przyjemność, a jaskółka siedziała na górze w swoim gnieździe i śpiewała im, jak tylko potrafiła najbardziej, a w głębi duszy była zmartwiona, bo bardzo kochała Calineczkę i niechętnie się z nią rozłączała.
- Nie powinnaś się nazywać Calineczka - powiedział do niej duszek kwiatów. - To imię do ciebie nie pasuje, bo jesteś taka ładna. Będziemy cię nazywali Maja.
- Bądź zdrowa, bądź zdrowa! - zawołała jaskółka i odleciała z ciepłych krajów w daleka drogę do Danii. Tam uwiła sobie małe gniazdko nad oknem, gdzie mieszkał pan, który umie opowiadać baśnie. Śpiewała mu: "Kwiwit! Kwiwit!" i stąd ta cała historia.

Hans Christian Andersen:))